आग - द स्टेन - २

सूचनाः ही कथा भलतीच मोठी झाल्याने मला तीन भागांमध्ये विभागावी लागली आहे. एकच भाग वाचल्यास जास्त अर्थबोध न होण्याची शक्यता आहे.

भाग १ पासून पुढे

"काका"
स्थळ - काकांचं ऑफिस.
वेळ - स्पेसिफिक काही नाही, कारण सगळं ऑफिस कृत्रिम दिव्यांनी उजळलेलं आहे.
(काकांवर कॅमेरा मागून मारायचा. काकांचं टक्कल फक्त दिसलं पाहिजे. थोडं कंटेम्पररी वाटण्यासाठी डोक्याच्या खालच्या भागापासून मानेपर्यंत एखादा टॅटू दाखवता येईल. डब्ल्यू डब्ल्यू ई च्या बटिस्टा वगैरे सारखा. आणि काकांच्या पात्राचा आवाज थोडासा धीरगंभीर पण गालात कापसाचा बोळा ठेवल्यासारखा{काकांचं माऊथ कॅन्सरचं ऑपरेशन झालेलं आहे.} आणि काकांचं पात्र बोलताना माना हलवणार नाही. फक्त डोक्याच्या स्नायूंची जी हालचाल होईल तेव्हढीच. बाकी व्हॉईसओव्हर वाटावा असाच आवाज. समोर दोन गूढ व्यक्तिमत्व बसलीयत.)
"काय आहे? आमचा माणूस थोडा काळजीत पडलाय. तुम्ही जरा बघा की चिमणराव." काका.
"त्याचं काय आहे काका, आम्ही आमच्या पार्टीला शब्द दिलाय हो. म्हणून म्हणतो थोडं कन्सिडर करा. ह्यावेळेस सांभाळून घ्या. तेव्हढे टक्के पोहोचवतो की." डावीकडे {कॅमेराच्या} बसलेले चिमणराव डोळा मारतात.
मग बाजूच्यांनाही कंठ फुटतो. "काका, अहो एव्हढं ह्यावेळेस सांभाळून घ्या. मी पण मराठी, तुम्ही पण मराठी."
"हाहाहा..."काका पेटंट हसतात. "च्यायला अहो, आपल्या महाराष्ट्राच्या स्थापनेला पन्नास वर्षं झाली आणि अजून तुम्ही मराठी-मराठी करताय. अहो, बाहेर पडा ह्या कूपमंडूक वृत्तीतनं."
"काका, तुम्ही जनतेसमोर भाषण नाही देत आहात. हिअर, देअर(हो, हिअर आणि देअर एका मागोमाग एक. इफेक्ट आला पाहिजे ना) इज सिरियस मनी इन्व्हॉल्व्हड."
"हाहाहा. तर तुम्ही ऐकणार नाही तर." काका सुस्कारा सोडतात.
चिमणराव मनातून चांगलेच धास्तावतात. (मनात) "च्यायला, ह्या नंदेनं सगळा घोटाळा करून ठेवला राव. त्यादिवशी काय मला बुद्धी सुचली आणि मी ते स्वेट इक्विटी बोलून गेलो. आता हे नसतं झेंगाट गळ्यात आलंय. चांगला चिवचिवत होतो. आधीच नको तिकडे नको ते बोलून अडकलेलो आहे. त्यातून आता काकांसारख्या मुरब्बी खेळाडूशी पंगा घ्यावा लागतोय. बाईपाई राज्य बुडाली म्हणतात, आमचंही योगदान ह्या वदंतेला असं नको व्हायला."
चिमणराव आणि तो दुसरा माणूस दोघंही खाली मान घालून बसतात.
"ठीक." (आता कॅमेरा हळूवार डावीकडून फिरत, समोर बसलेल्या दोघांच्या मध्ये येऊन स्थिरावतो. काकांचा चेहरा आता मध्यभागी आहे. त्यांच्या मागे एकीकडे एक १०.१० वाजता थांबलेलं घड्याळ आहे आणि दुसर्‍या बाजूला चालू घड्याळ आहे.) काका सावकाश डोळ्यांवरचा चष्मा काढतात. "जाऊ शकता तुम्ही. बघतो आता काय करता येतं ते."
चिमणराव दरवाजा उघडून बाहेर पडतात. त्यांचे हातपाय अजून थरथरताहेत. आणि समोरून तुळजाराम चालत येतात. तुळजारामांबरोबर अजून कोणीतरी आहे. तुळजाराम आणि चिमणराव एकमेकांकडे अनोळखी नजरेने बघतात. जणू एकमेकांचा अदमास घेतात. तुळजाराम आत शिरतात आणि चिमणराव आपल्याबरोबरच्या माणसाला म्हणतात. "पक्का आहे हा साला."
(आत) "नमस्कार काका." (कॅमेरा अजूनी काका आणि दोन घड्याळे असाच आहे.)
"हं. तुळ्या, हेच का ते गुजरातेची पार्टी."
"होय. काका. तो चिमण्या साला. पाठीत खंजीर खुपसला काका त्याने."
"असं म्हणू नको. त्यानं चान्स मारला. तुला जमलं नाही सांभाळायला." मग ते गुजरातेच्या पार्टीकडे बघून म्हणतात. "माफ करो भाई. इस बार गडबडी हो गयी. अगली दफा जरूर करेंगे. अभी आप जाईये, मेरा सेक्रेटरी आपका सारा इन्तजाम कर देगा." काका 'इंतजाम' शब्दावर जोर देतात आणि त्यावेळी आचमनाची क्रिया करून दाखवतात.
पार्टी उठल्यावर ते तुळजारामांकडे बघतात आणि त्याच्याकडे रोखून पाहत तर्जनी उचलून म्हणतात, "हे बघ तुळ्या, आता शेवटचा चान्स आहे. लातूरची पार्टी आलीय एक. ह्या गुजरात्यांऐवजी त्यांना द्यायचंय काम. तेव्हा चिमणला आता कसं पटवायचं ते बघ. अजून तरी मला वाटत नाही, मी ह्या सगळ्यात उतरायची गरज आहे." तुळ्या काकांच्या क्षणोक्षणी भाव बदलण्याच्या विलक्षण हातोटीकडे पाहून भावविभोर झालेला असतो. "आणि तुला कुठेही जायचं असलं तर आपले उत्फुल्लजी आहेतच विमानमंत्री, हा त्यांच्या पोरीचा नंबर घे. एअर इंडीयाचं कुठलंही विमान, कधीही कुठेही न्यायची सोय करून देईल ती. ठीक आहे? निघा आता."

"गॅबीचा पासपोर्ट"
तुळ्या बाहेर पडतो आणि घरी फोन लावतो.
"हॅलो मीना.."
"ओ डार्लिंग, मी मीना नाही मी गॅबी बोलतेय."(इथे बजेट असल्यास आपण प्रत्यक्ष परदेशी नटी वापरू शकतो {राज ठाकर्‍यांची परवानगी घेऊन} किंवा नुसता आवाज.)
तुळजाराम चमकून आपल्या फोनच्या स्क्रीनकडे बघतो. (मनात) "आयला, हे जान म्हणून बायकोचा आणि जानू म्हणून हिचा नंबर ठेवल्यामुळे सगळा घोळ झालाय."
"हाय जान आपलं जानू, कसं चाललंय. आज तुझी आठवण झाली म्हणून फोन केला."
"हो..हो..माहितीये किती आठवण येते ती." गॅबी जेन्युईनली लटक्या रागाने म्हणते."
"अगं तुझ्या गळ्याशप्पथ."
"माझ्या का, स्वतःच्या गळ्याशप्पथ घे की."
"बरं, माझ्या गळ्याशप्पथ." तुळजाराम ऊर्फ तुळ्या शेजारच्या खांबावर हात ठेवून म्हणतो.
"अं.."गॅबी. तुळजाराम (मनात) "लाडे लाडे अक्कल वाढे."
"ह्यावेळेस किनई, मी आले की आपण एकत्र ताजमहाल बघायला जाऊ. आणि ए, तू बायकोला कधी सोडणार आहेस. मग आपण लग्न करू. हां"
तुळजाराम (मनात) "हं. रंगव स्वप्नं. आधी येऊन तर दाखव इथे." (व्यक्त) "कधी येणार आहेस जान, आपलं जानू."
"ए, हे सारखं जान काय म्हणतोयस. कुणी दुसरी तर नाही ना."
"अगं नाही गं. तुम्हा बायकांची जातच संशयी. तिकडे ती आणि इकडे तू."
"कोण तिकडे?"
"ए, ते सोड गं, तू आधी सांग कधी येतेयस ते."
"अरे माझा पासपोर्टच हरवला होता सांगितलं ना तुला. आता मला भारताचा व्हिसा परत काढायचाय. अर्ज केलाय. बघू किती दिवस लागतील ते. ए. तू तेव्हढं बघ ना रे."
"बरं बरं, पूर्ण नाव काय म्हणालीस?"
"इश्श, विसरलास?"
"..."
"...."
"बरं. मी बघतो. ठेवू आता फोन?"
फोनकडे निरखून बघत आता तुळ्या नीट बायकोला फोन लावतो.
"जान, मी बोलतोय गं."
"हां."
"ए, तू त्या नंदा धक्केला ओळखतेस ना चांगली?"
"कोण, ती नटवी? चिमणरावांची होणारी तिसरी बायको?"
"हो, हो तीच."(मनात)"च्यायला ह्या बायका.."
"आमच्या किटी पार्टीतच तर आहे. तिचं काय झालं? मोडलं की काय?"
"अगं नाही गं माझे आई. तिला एकदा चहाला बोलाव आपल्याकडे. कशाला ते नको विचारूस. मी सांगतो घरी आल्यानंतर."
आता तुळ्या चिमणरावांना फोन लावतो.
"चिमण, मी तुळ्या बोलतोय रे."
"का रे बाबा आमची आठवण झाली? मघाशी तर ओळखही दाखविनास."
"अरे बाबा, दुसर्‍या माणसांसमोर अश्या ओळखी दाखवायच्या नसतात. कधी शिकणार बाबा तू. अरे काकांकडून शिक काही, नाहीतर दिल्लीत निभाव लागणं कठीण आहे तुझा."
"ते सगळं सोड रे. काम काय काढलंस बोल."
"अरे हो, ते जरा नाजूक काम आहे रे."
"बोल तर." एक छद्मी हसू आणत चिमणराव म्हणतात.
"अरे ते एका पोरीबद्दल बोललो होतो आठवतंय मी मागे? तेच रे आपण काकांच्या फार्म हाऊसवर हुरडा पार्टीसाठी गेलो होतो आणि तू तुझ्या ब्रॅंडच्या स्कॉच साठी अडून बसला होतास."
"बरं बरं. ते होय." चिमणराव थोडेसे वरमून म्हणाले.
"हां. तर तिचा व्हिसा अर्ज आला असेल. तो.."
"लगेच प्रोसेस करू का?"
"नाही नाही. तेच तर. रिजेक्ट करून टाका."
"काय?" चिमणरावांना कळेना. (मनात) "च्यायला काकांसारखंच काकांच्या माणसांचंही काही कळत नाही.)
"हो. ते जरा महत्वाचं आहे. मी तुझ्यावर विश्वास ठेवू शकतो ना मित्रा?" तुळ्या अधीर झाला होता.
"बरं बरं, तू एक काम कर आमच्या जोश्यांना मेल करून टाक. मी बघतो पुढे."

"तारा आणि मिकीमाऊस - २"
मैदानाच्या कडेला एकटीच तारा उभी आहे.
"नेहमी मॅचच्या वेळेस मिकी ऑफलाईन असतो. नक्कीच माझ्या टीममधला कोणी असावा. प्रॅक्टीस सेशनच्या वेळेसही तो ऑफलाईन असतो. कोण असेल तो? मेघनाद तर नाही. ई! पण तो राक्षस आहे. पण तरी काय झालं. मला कित्ती समजून घेतो तो. आणि पुन्हा चांगला फिट आहे. एव्हढाही वाईट नाहीये काही तो. कॉन्ट्रास्ट मॅचिंग छानच दिसेल आमचं. पण तो नसला तर. कोणी दुसरा हॅंडसम असला तर? कित्ती मजा नाही." तिची तंद्री अचानक शांत झालेल्या प्रेक्षकांमुळे भंग पावते.
छावा मान खाली घालून आपला तुंदिलतनू देह सावरत डगआऊटच्या दिशेने चालत येत असतो.
"मेल्या सुक्कळीच्या तुजा मुडदा बशिवला .. माजं करोडाचं नुसकान केलं मेल्या तू..."
"अगं पण तारा ऐकशील तर खरं! अशी उल्केसारखी कोसळतेस काय सारखी!"
"मला कायबी ऐकायचं न्हाय. तुला येव्हढं साधं समजत न्हाई, आरं तुझ्यावर येव्हढा पैसा ओतला म्या. तू जिंकून द्यावस म्हून आणि तू खाण्या-पिण्याबिगर आन पोरी फिरवल्याबिगर कायबी न्हाय केलंस. आरं एखाद्या मॅचमध्ये तरी खेळायचंस. त्यो मेघनाद बघ कसा झ्याक खेळतो ते. उगाच न्हाय मी त्यास्नी कर्णधार केलं."
"मग घेऊन बस उरावर त्यालाच." बॅट फेकून छावा ड्रेसिंगरूमकडे निघून गेला. ताराला का कुणास ठाऊक वाईट वाटतं.
छावा (स्वतःशीच) "येतो एखाद्याला बॅडपॅच. म्हणून काय कर्णधारपदावरून काढून टाकायचं. हिच्यावरच्या प्रेमापोटी तो अपमानही गिळला. पण ही त्या राक्षसाच्याच प्रेमात. त्या फ्रिजवाल्यानं सोडल्यावर हिला आधार दिला मी. आणि आता फळं खातोय हा मेघनाद." तो फोन उचलतो, कुणालातरी डायल करतो, तर समोरच्याची कॉलर ट्यून असते, "भंवरे ने खिलाया फूल, फूल को ले गया राज कुंवर.." रागाच्या भरात छावा फोन फेकून देतो. तो फोन ड्रेसिंगरूमच्या बाहेर जाऊन पडतो.
"श्या." छावा मटकन खाली बसतो. "ही माझ्यापासून दूर जायला लागल्याने मी दारूच्या आहारी गेलोय, अनिर्बंध खातोय, त्यामुळे फॉर्म आणि फिटनेस दोन्हीचे बारा वाजलेत आणि त्यामुळेच तीही अजून दूर जायला लागलीये. काय करू कळत नाही."
काहीश्या अंतःप्रेरणेने तारा ड्रेसिंगरूमकडे येते आणि तिला बाहेर छाव्याचा मोबाईल दिसतो. ती तो उचलते तर त्याच्या वॉलपेपरवर तिचाच फोटो असतो, गेल्या स्पर्धेवेळी तिनं एका सामन्यानंतर आनंदातिशयाने त्याला मिठी मारली होती तेव्हाचा. ती विचारातच त्याचं कॉन्टॅक्ट बुक उघडते. त्यात तिला तिचं नाव दिसत नाही. (मनात) "असं कसं?" मग ती स्वतःचा नंबर डायल करते आणि कॉलचं बटण दाबते. स्क्रीनवर अक्षरं झळकतात, "मिनी". तिच्या हातून त्याचा मोबाईल गळून पडतो. तिच्या डोळ्यांत अश्रू गर्दी करतात. ती जायला वळते तेव्हढ्यात त्याचे ते शब्द तिच्या अंगाअंगावर रोमांच उभे करतात.
"हो मी वारा, मी पाऊस - अगं तारा, मीच तुझा मिकीमाउस."
ती भावातिशयाने त्याला जाऊन बिलगते. तिच्या मोबाईलवर कुठलातरी फोन वाजत राहतो, पण तिला आता जगाची पर्वा राहिलेली नाही.


क्र....म....शः......!!!

 भाग ३