मला तर बाबा काहीच कळत नाही

फार वर्षांपूर्वी दूरदर्शन सह्याद्री (कदाचित तेव्हा ते फक्त DD-१० होतं)वर नववर्षाचा एक कार्यक्रम लागला होता. नववर्षाचा कार्यक्रम म्हणजे तोच जो ३१ डिसेंबरला रात्री लागतो. एकेकाळी DD-१० वरचा तो कार्यक्रम दर्जेदारही असायचा. त्यावेळीही आमच्याकडे केबल असावं, पण मराठी वाहिन्यांचा सुकाळ नसल्याने आम्ही बाण्याला जागून कदाचित बाकी सगळ्या वाहिन्या(हिंदी) सोडून हा कार्यक्रम पाहत होतो. अर्थात मी बराच लहान होतो, मला फारसं काही आठवत नाहीये, फक्त प्रदीप पटवर्धन धूसर आठवतायत. पण त्या कार्यक्रमातली एक गोष्ट अगदी ठसठशीत लक्षात राहिली, ती म्हणजे त्यामध्ये दाखवलेल्या (कॉमेडी) कविसंमेलनात सादर केल्या गेलेल्या एका कवितेचं ध्रुवपद(हे एकदम 'इस दिल में क्या है धडकन, धडकन में क्या है साजन' च्या स्टाईलमध्ये झालं).

तर ते ध्रुवपद होतं, "मला तर बाबा काहीच कळत नाही।"

अहो खरंच, असंच ध्रुवपद होतं. तुमच्यापैकी कुणाला आठवत असेल हा कार्यक्रम. असो. नसला आठवत तरी हेच ध्रुवपद होतं. एव्हढी सगळी प्रस्तावना फक्त एव्हढ्यासाठी, कारण आज मी हेच ध्रुवपद उसनं घेऊन एक माझी बेसुमार सुमार कविता सादर करणार आहे. बर्‍याच वर्षांनी मी कविता करत आहे, तेव्हा चूकभूल द्यावी घ्यावी. एका कम्युनिटी साईटवर आढळलेलं एक छान प्रोफाईल वाक्यही इथे उद्घृत(क्लृप्ती प्रमाणेच सलग पाच वेळा हा ही म्हटल्यास जीभ साफ होऊ शकते, दोन्ही एकत्र म्हटल्यास सुपडाही साफ होऊ शकतो) करतो. "जर तुम्हाला माझे काम आवडले तर इतरांना सांगा, जर नाही आवडले तर फक्त मला"!

अथ :

सूर्य प्रकटतो पूर्व दिशेने पूर्वरंग दाखवतो,

ढगाळ आसमंतातही आशेचा किरण दाखवतो,

मनावरचे मळभ मात्र काही केल्या टळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

थेंब बिचारे कोसळती अगणित जलधारांमधूनी,

त्यांच्या क्षणभंगूर अस्तित्वाची दखल ती घ्यावी कोणी,

आसुसलेल्या धरणीवरती आसराही का मिळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

माणसे मरतात चटचट, किंमती वाढतात पटपट,

मुकी बिचारी कुणीही हाकण्याचे असिधाराव्रत, चालूच राहते अविरत,

प्रतिकारास्तव मुक्या तरूंचे एक पानदेखील का सळसळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

पोलीसाच्या घरात होते चोरी, कानाखाली वाजवतात पोरी,

ऑफिसात नेहमीची स्टोरी, स्वप्नात बार्बरा मोरी,

हल्ली हटकल्यानंतर रस्त्यावरचं कुत्रंदेखील पळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

उगाच काहीतरी विचार, डोक्याचं भजं साचार,

कितीही प्रयत्न केला तरी बदलत नाही आचार,

हव्या त्या योग्य वळणावर मनाचा कावळा का वळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

आता संपवायलाच हवी कविता, नाहीतर आटून जाईल वाचकसरिता,

ओढूनताणून यमक आणिता, पडतील चारदोन सपाता,

एव्हढं कळून देखील प्रतिभेच्या मेणबत्तीचे मेण का वितळत नाही,

मला तर बाबा काहीच कळत नाही, मला तर बाबा काहीच कळत नाही।

इति।

तुम्हालाही काही कळलं नसेलच, त्यामुळे इथे मी तुम्हाला धन्यवाद म्हणण्याऐवजी तुम्ही मला धन्यवाद म्हणत असाल. त्यामुळे उगाच अजून संवाद साधायचा प्रयत्न करून वाद न वाढवता अपवाद म्हणून मी पोस्ट नेहमीपेक्षा लवकर, इथेच संपवतो.