आय लव्ह हेट स्टोरीज - पूर्वार्ध

उमेश टेबलावर पडलेल्या अर्धवट खाल्लेल्या डिशेसकडे आणि अर्धवट प्यायलेल्या चहांकडे बघत होता. त्याला स्वतःमध्ये एक विचित्र पोकळी निर्माण झाल्यासारखी वाटत होती. त्याची तंद्री भंग पावली ती, 'बिल आणू का?' हे विचारायला आलेल्या वेटरमुळे. त्यानं एकदम वर बघितलं. 'हं' एव्हढं म्हणून तो पाकिट काढू लागला. बिल देऊन उमेश बाहेर पडला आणि पलिकडच्या फुटपाथला लावलेल्या आपल्या स्कोडा ऑक्टेव्हियाकडे जाऊ लागला. रात्रीचे साडेनऊ वाजत आले होते. शनिवारची रात्र. शहराचा तो बर्‍यापैकी मध्यवर्ती आणि उच्चभ्रू भाग झगमगाटानं न्हाऊन निघाला होता. ती बदनाम वस्ती नव्हती, पण तिथल्या वातावरणात एक वेगळीच नशा होती. तरूणाईची झिंग!

शुक्रवार आणि शनिवार रात्री त्या भागाचं लावण्य आणि तारूण्य ऊतू जात असे. अश्याच त्या धुंद रात्री प्रेमी जोडपी रंगात येत असत. पैश्याचे पाट वाहत. काही रेस्टॉरंट्समध्ये सभ्य उच्चभ्रू तर काहींमध्ये रंगेल उच्चभ्रू चैन करत. काही साधीशी मध्यमवर्गीयांसाठीची रेस्टॉरंट्सही होती. उमेश आत्ता एका क्लायंटबरोबरची मीटिंग संपवून एका सभ्य उच्चभ्रूंच्या रेस्टॉरंटमधून बाहेर पडला होता. रस्त्याच्या कडेलाही काही रेस्टॉरंट्सच्या छत्रीवाल्या टेबल-खुर्च्या असत. आत्ता उमेशही काही खुर्च्यांच्या शेजारूनच चालला होता. प्रेमी युगुलांची हळू आवाजातली कुजबूज त्याला अस्वस्थ करायला लागली. त्यानं काळ्या कोटाच्या खिशातून त्याची सोनेरी सिगरेट केस काढली आणि त्यातून त्याची परदेशी सिगरेट काढून ओठांमध्ये अडकवली. सिगरेट केस आत ठेवून त्यानं हस्तिदंती लायटर बाहेर काढला आणि सिगरेट शिलगावून ठेवून दिला. अचानक त्याचा पाय चिखलात पडल्याचं त्याला जाणवलं. 'ओह, धीस फिल्दी सिटी!' काळ्या पँटच्या खिशातून पांढरा स्वच्छ रूमाल त्यानं बाहेर काढला. काळेभोर चामड्याचे बूट पुसले आणि रूमाल शेजारच्या गटारात भिरकावला. अचानक कसलीशी जाणीव होऊन त्यानं रस्त्याच्या दिव्यांच्या प्रकाशात आपल्या पांढर्‍या शर्टावर कसले डाग नाहीत ना, हे तपासलं. एव्हाना तो स्वतःच्या गाडीपाशी पोचला होता. सिगरेट आत्ताशी अर्धीही झाली नव्हती. ती प्रेमी युगुलांची कुजबूज आता ऐकू येईनाशी झाली होती. वर आकाशातल्या चांदण्यांकडे निरुद्देशपणे टक लावून बघत तो सिगरेटचे हळूहळू पण खोल असे कश घेऊ लागला. आता त्याला शांतता जाणवू लागली होती. त्यानं गाडी लावली होती, तिथे सगळ्या गाड्यांचंच पार्किंग होतं. त्यामुळे तिथे वर्दळ अशी नव्हती, कारण ह्या सगळ्या गाड्या मध्यरात्री किंवा पहाटेच इथून हलणार होत्या.

आत शिरणारा प्रत्येक कश त्याच्या संवेदना बोथट करत होता. ज्या शांततेसाठी तो धडपडत होता, ती ह्या किकमधून मिळणार नव्हती, पण कदाचित एक क्षणभर तिला स्पर्शून आल्यागत नक्कीच वाटायचं. आत्ताही, सिगरेट जशी संपत आली होती, संवेदनांचे दिवे हळूहळू मालवू लागले होते. देहामध्ये एक वेगळीच चेतना जागृत होतेय असं वाटत होतं.

आणि एकदम त्याच्या खांद्यावर कुणाचातरी हात पडला. तो भानावर आला. सगळा भर क्षणार्धात ओसरला. समाधी भंग पावली. अतिशय वैतागलेल्या मनःस्थितीत त्यानं सिगरेटचं थोटूक भिरकावलं आणि त्यानं वळून पाहिलं.

"कमलेश, तू!" आश्चर्यानं तो म्हणाला.

"होय उम्या, मीच!"

"तू मला कसं शोधलंस?"

"तुझा दिनक्रम शहरातल्या सगळ्या सुंदर स्त्रियांना ठाऊक आहे. कुणाही एकीकडून सहज माहिती मिळू शकते."

"तू मला इथे टोमणे मारायला आलायस का?"

"नाही, एक बातमी सांगायला आलोय!"

"आठ वर्षांनंतर मला तू बातमी सांगण्यासाठी भेटायला आलायस?"

"होय. बातमीच तशी आहे!"

"ओकशील आता?"

"गंधे शहरात असिस्टंट म्युनिसिपल कमिश्नर म्हणून आलाय."

"कोण गंधे? तोच?" आश्चर्यातिशयानं आणि दुःखातिशयानं अशा मिश्र भावनेनं उमेश म्हणाला.

"होय, तोच!"

उमेश दोन मिनिटं विचारात गढला. "मग मी काय करू?"

"मला काय ठाऊक, मी तुला सांगायचं काम केलं!"

"हराम्या, मी आता काय उखडणार आहे!"

"आलास असलियतवर. तुझ्याच्यानं तेव्हाही काही झालं नाही. आजही काही होणार नाही."

उमेशच्या डोक्यात सणक गेली. त्यानं कमलेशची कॉलर धरली.

"अरे! लग्न करतोयस ना शहरातल्या सर्वांत मोठ्या उद्योगपतीच्या मुलीशी! मग मांड ना प्रदर्शन, घे बदला!" कमलेश कसंनुसं म्हणाला, पण त्यानं कॉलर सोडवायचा प्रयत्न नाही केला.

उमेश पुन्हा विचारात पडला. त्यानं कमलेशची कॉलर सोडली. मनाशी काही निश्चय केला.

"बस गाडीत, सोडतो तुला."

तेव्हढ्यात त्याचा फोन वाजायला लागला. पँटच्या खिशातून ब्लॅकबेरी काढून त्यानं चटकन कानाला लावला. "हां अनु..." आणि तो गाडीचं दार उघडून गाडीत बसला.

---------

"आंधळ्या प्रेमाची कुणी शपथ द्यावी,

नाजूक नात्याची कुणी उपमा द्यावी,

जाणीवा एक झाल्याची पोच, कुणी कुणाला द्यावी?"

तो नेहमीप्रमाणेच मैफिल गाजवत होता आणि ती, सर्वकाही तिलाच उद्देशून आहे हे जाणून त्याच्या प्रत्येक रचनेवर लाजत होती. कॉलेजच्या मित्रमैत्रीणींचा तो फड ट्रीपच्या ठिकाणी हॉटेलात रात्री २ वाजेपर्यंत रंगला होता. शेवटी सगळे दमून झोपायला आपापल्या खोल्यांवर निघाल्यावर ती थोडा वेळ तिथेच रेंगाळली. त्याच्याच खोलीवर फड रंगला होता.

तो तिच्याकडे, तिच्या लाजण्याकडे पूर्णवेळ पाहत होता. त्याचे हसरे डोळे सारखे तिच्या लाजर्‍या नजरेचा पाठलाग करत होते. आणि आता तर ते दोघेच उरले होते. ती त्याच्या बेडवर बसली होती आणि तो शेजारीच खुर्चीवर. तिची बोलायची खूप इच्छा होत होती, पण तोंडातून शब्दच फुटत नव्हते. त्याला आपण आवडतो, हे तिलाही कळत होतं. पण त्यानं ते सांगावं अशी तिची इच्छा होती. तो सांगत का नाही, हा प्रश्न तिला दिवसरात्र छळत होता. आत्ताही ती रेंगाळून हाच विचार करत बसली होती. तो तिलाच निरखत होता. तिची स्थिती बघून त्याला गंमत वाटत होती.

"बरं मग, गुड नाईट!" ती कशीबशी उठली.

"ओके, गुड नाईट." त्याच्या चेहर्‍यावर मिश्किल हास्य होतं.

'कसा दुष्ट आहे हा. सांगत का नाही मला!' ती मनाशीच विचार करत होती. जड पावलांनी ती दाराकडे निघाली.

"उमलत्या कळीने उमलण्याचं सुख दाखवावं कसं,

उगवत्या चंद्राने चांदणं पसरवावं तसं,

अनुरक्तीचं मोजमाप सांगायला शब्द मिळेना,

माझिया प्रियाला प्रीत कळेना!"

त्याच्या आवाजाच्या जाणीवेनंच तिनं चटकन वळून पाहिलं. तो तिच्या डोळ्यांमध्येच एकटक पाहत होता. ती धावत त्याच्याजवळ गेली. त्यानं तिचा चेहरा हातात घेतला आणि तिच्या भाळी ओठ टेकवले. त्या रात्री ते दोघे त्या हॉटेलच्या कॉरीडॉरमध्येच सकाळ होईपर्यंत बोलत बसले. ती त्याच्या बाहुपाशात अपार सुख अनुभवत होती. तिची प्रतीक्षा संपली होती.

----

"अनु, आय वाँट अवर मॅरेज टू बी ऍज ग्रँड ऍज इट कॅन गेट!" हातातला मद्याचा प्याला खेळवत उमेश बोलत होता.

"ते ग्रँड करतीलच पप्पा!" अनु सोफ्यावर बसून त्याच्याकडे पाहत होती.

"अरे पप्पासुद्धा विचार करू शकत नाहीत एव्हढं ग्रँड करायचंय मला!" त्याच्या आवाजात थोडीशी धुंदी जाणवत होती. "एव्हढं मोठं, एव्हढं मोठं की सगळ्या दुनियेनं पाहिलं पाहिजे की साला उमेश राजहंसचं लग्न लागलं"

"पण म्हणजे करायचं काय आहे तुला?"

"शहरातल्या सगळ्या मोठ्या हस्तींना तर बोलावूच, पण देशभरातल्या पण मोठ्या लोकांना बोलावू. साला हेलिकॉप्टरची वगैरे स-स-स-ओ-सोय करू." आताशा त्याची जीभही अडखळू लागली होती.

"अरे पण जास्त दिवस कुठे राहिलेत."

"सो व्हॉट. पाण्यासारखा पैसा खर्च करू. साला, शहरातले सगळ्यात मोठे उद्योगपती श-श-श-क्श-क्षीर-सागर-क्षीरसागरांच्या मुलीशी लग्न करतोय मी." पेला संपता संपता तो हाताबाहेर गेला होता.

अनुसाठी हे नवीन नव्हतं. तो स्ट्रेस्ड असला की असंच करायचा. मग ती त्याला सोडायला तिच्या गाडीतून जायची. त्याचे आईवडिल हे सगळं पाहून दुःखी व्हायचे. पण तिच्याकडे पाहून त्यांना थोडा दिलासा मिळायचा. ती न रागावता हे सगळं सहन करायची. ती बरेचदा विचार करायची. तो, पूर्वीचा तो राहिला नव्हता. सुरूवातीला अलिप्त असणारा आणि फक्त ध्येयाकडेच लक्ष असणारा, अगदी तिच्याकडेही लक्ष न देणारा. कधीतरी सिगरेट पिणारा, पण मद्याला हातही न लावणारा. मग तो जसाजसा मोठा होत गेला. तो श्रीमंत वर्गात मोडू लागला. तो अजूनही तिच्याबाबतीत अलिप्तच होता. पण तिलाच तो आवडायचा. कारण तो सेल्फ मेड होता. त्यानं तिच्या पैश्यावर डोळा ठेवूनही कधी तिच्याकडे वाकड्या नजरेनं पाहिलं नव्हतं. पण मग तो त्याच्या साहेबांच्या मुलीशी, म्हणजेच तिच्याशी लग्नालाही हो म्हणाला. तो अजूनही आतून तसाच होता, पण त्याचं हे बाह्य रूप थोडंसं नासायला लागलं होतं. पण आपण लग्नानंतर प्रेमानं सगळं ठीक करू हा तिला विश्वास होता. कारण त्याच्यातल्या आतल्या चांगुलपणावर तिचा पूर्ण विश्वास होता.

----

तो अतिशय अस्वस्थ होता. त्यानं जे ऐकलं होतं, त्यानं त्याच्या पायाखालची जमीन सरकली होती. तो तिचीच वाट बघत होता. वेटर तीनदा येऊन ऑर्डर मागून गेला होता. त्याची नजर दरवाज्याकडेच होती. अस्वस्थपणात तो सारखी हाताची बोटं मोडत होता. आणि ती आली. तो तिचा चेहरा निरखत होता. पण तिच्या चेहर्‍यावरचे भाव आज त्याला वाचताच येत नव्हते. ही कोण वेगळीच भासत होती. ती शांतपणे त्याच्यासमोर बसली.

तो काही बोललाच नाही, पण त्याच्या चेहर्‍यावर खूप मोठ्ठं प्रश्नचिन्ह स्पष्ट दिसत होतं. अशीच स्तब्ध शांतता होती.

"तू ऐकलंयस ते खरं आहे. मी उद्या लग्न करतेय!" तिनं तो विचारायच्या आतच सांगितलं.

"साहेब, ऑर्डर!" वेटर तेव्हढ्यात कडमडला. तो काही बोलण्याच्या स्थितीत नव्हता. अवाक् झाला होता.

"नेहमीचंच." तीच बोलली.

त्याच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते.

"मस्करी करतेयस ना?" तो काकुळतीला आला होता. तिला बघवत नव्हतं.

"नाही. मी खरंच उद्या लग्न करतेय."

"अगं.." त्यानं आवंढा गिळला."पण का? काय झालं असं? मी काय केलं गं?" तो मोडला होता.

"तू काहीच केलं नाहीस, हीच चूक आहे तुझी."

"काय?"

"हो. कॉलेज संपून वर्ष होत आलं, तू अजून आहेस तिथेच आहेस. आयुष्यात प्रेम हे सर्वकाही नसतं."

तो अविश्वासाने तिच्याकडे पाहत होता. तासनतास आपल्या मिठीत निःशब्द बसून राहणारी हीच का ती? "कविता, लेखन हे काही पोटापाण्याचे उद्योग नव्हेत. त्यानं आपल्यासारख्या मध्यमवर्गीयांचं पोट भरत नसतं."

"..." त्याच्या तोंडून अजूनही शब्द फुटत नव्हते.

"आई-वडिलांवर भार बनून राहिलायस. तुझं पुस्तक बेस्टसेलर होणार हे मी गेली तीन वर्षं ऐकतेय. कॉलेजात ते सगळं रम्य वाटायचं. आता गेलं वर्षभर मीच नोकरी करतेय. जग कळतंय मला."

त्यांच्या टेबलावर वडा-सांबारच्या प्लेट्स आल्या.

"मी आई-वडिलांवर भार झालोय, हे तू कशाला मला सांगतेयस. ते माझे आई-वडिल आहेत, मला पोसतील नाहीतर घरातनं हाकलून देतील. तुझ्याशी काय? तू स्वतःचं बोल. तुला लाज वाटते सांग माझी!"

"होय. तसंच समज मग. मी कमावते आणि माझा प्रियकर दिवसभर कुठेतरी कट्ट्यावर नाहीतर वाचनालयात बसून कविता करतो. कसं वाटतं हे? अशा माणसाशी लग्न कसं करावं एखाद्या मुलीनं!"

त्याच्या नाकपुड्या फुरफुरत होत्या. तो उसनं अवसान आणून तिच्यावर रागवायचा आणि तिला टाकून बोलायचा निष्फळ प्रयत्न करत होता. त्याला रडू फुटत होतं. मोठी विचित्र अवस्था झाली होती. एकेकाळी सगळं जग पायाशी असावं असं वाटणारा तो आज असहाय झाला होता. त्याला निष्ठुर जगातला पहिला धडा मिळत होता, आणि धडा देणारीही कोण, तर जिच्यावर जिवापाड प्रेम केलं ती.

तिनं प्लेट अर्ध्याहून जास्त संपवली. त्याला एकच घास कसाबसा गेला होता. तिनं वेटरला चहा आणायला सांगितलं.

तो तिच्याकडे फक्त रागीट कटाक्ष टाकायचा प्रयत्न करत होता, पण ते रडवेले आणि असहाय जास्त वाटत होते. तिलादेखील त्याची ती नजर सहन होत नव्हती.

"माझा होणारा नवरा आय.ए.एस. ऑफिसर आहे. असा नवरा नशीबवाल्यांनाच मिळतो. दिमतीला दहा नोकर-चाकर. सगळीकडे साहेबी थाट."

टेबलावर चहा आला. तिनं पटकन उचलून तोंडाला लावला.

"निघ इथून. निघून जा." त्याच्या तोंडून शब्द फुटले. तिनं चमकून वर पाहिलं. आजूबाजूचीही दोन गिर्‍हाईकं वळून पाहायला लागली. "मला डोळ्यासमोरही नकोयस तू. सोडून दे मला माझ्या अवस्थेवर."

तिनं कप खाली ठेवला आणि नेहमीच्या सवयीनं पर्समध्ये हात घालायला गेली.

"नको. भीक नकोय तुझी मला. आता तू माझी कुणी नाहीयेस. माझं बिल द्यायची आवश्यकता नाही. आणि मी तुला इथे बोलावलं होतं, त्यामुळे पूर्ण बिल मी देईन. कसंही देईन. भीक मागून देईन, पण देईन मीच. तो चहा संपव आणि जा इथून. पुन्हा तोंड दाखवू नकोस मला."

ती उठून गेली. तो टेबलावर पडलेल्या अर्धवट खाल्लेल्या डिशेसकडे आणि अर्धवट प्यायलेल्या चहांकडे बघत होता. त्याला स्वतःमध्ये एक विचित्र पोकळी निर्माण झाल्यासारखी वाटत होती. त्याची तंद्री भंग पावली ती, 'बिल आणू का?' हे विचारायला आलेल्या वेटरमुळे. त्यानं एकदम वर बघितलं. 'हं' एव्हढं म्हणून तो पाकिट काढू लागला. रेस्टॉरंटची गर्दीची वेळ होती. वेटिंगला लोक गल्ल्यापाशी उभे होते, त्यामुळे बराच वेळ मोकळा बसलेल्या त्याला हटकायला वेटर आला होता बहुतेक. बिल देऊन तो बाहेर पडला आणि निरुद्देशपणे रस्त्यावरून चालू लागला. रात्रीचे साडेनऊ वाजत आले होते. शनिवारची रात्र. शहराचा तो बर्‍यापैकी मध्यवर्ती आणि उच्चभ्रू भाग झगमगाटानं न्हाऊन निघाला होता. ती बदनाम वस्ती नव्हती, पण तिथल्या वातावरणात एक वेगळीच नशा होती. तरूणाईची झिंग!

शुक्रवार आणि शनिवार रात्री त्या भागाचं लावण्य आणि तारूण्य ऊतू जात असे. अश्याच त्या धुंद रात्री प्रेमी जोडपी रंगात येत असत. पैश्याचे पाट वाहत. काही रेस्टॉरंट्समध्ये सभ्य उच्चभ्रू तर काहींमध्ये रंगेल उच्चभ्रू चैन करत. काही साधीशी मध्यमवर्गीयांसाठीची रेस्टॉरंट्सही होती. तो अश्याच साध्या रेस्टॉरंटमधून बाहेर पडला होता. रस्त्याच्या कडेलाही काही रेस्टॉरंट्सच्या छत्रीवाल्या टेबल-खुर्च्या असत. आत्ता तोही काही खुर्च्यांच्या शेजारूनच चालला होता. प्रेमी युगुलांची हळू आवाजातली कुजबूज त्याला अस्वस्थ करायला लागली. त्यानं शर्टाच्या खिशातून विल्सचं पाकीट काढलं आणि त्यातून एक सिगरेट काढून ओठांमध्ये अडकवली. पँटच्या खिशातून काडेपेटी काढून सिगरेट शिलगावली. चालत चालत तो एका जागी थांबला. सिगरेट आत्ताशी अर्धीही झाली नव्हती. ती प्रेमी युगुलांची कुजबूज आता ऐकू येईनाशी झाली होती. वर आकाशातल्या चांदण्यांकडे निरुद्देशपणे टक लावून बघत तो सिगरेटचे हळूहळू पण खोल असे कश घेऊ लागला. आता त्याला शांतता जाणवू लागली होती. तो जिथे उभा होता, तिथे सगळ्या गाड्यांचंच पार्किंग होतं. त्यामुळे तिथे वर्दळ अशी नव्हती, कारण ह्या सगळ्या गाड्या मध्यरात्री किंवा पहाटेच इथून हलणार होत्या.

आत शिरणारा प्रत्येक कश त्याच्या संवेदना बोथट करत होता. ज्या शांततेसाठी तो धडपडत होता, ती ह्या किकमधून मिळणार नव्हती, पण कदाचित एक क्षणभर तिला स्पर्शून आल्यागत नक्कीच वाटायचं. आत्ताही, सिगरेट जशी संपत आली होती, संवेदनांचे दिवे हळूहळू मालवू लागले होते. देहामध्ये एक वेगळीच चेतना जागृत होतेय असं वाटत होतं.

आणि अचानक गाडीचा दरवाजा कुणीतरी ठोकतंय असं त्याला जाणवू लागलं. तो भानावर आला. सगळा भर क्षणार्धात ओसरला. समाधी भंग पावली. अतिशय वैतागलेल्या मनःस्थितीत त्यानं सिगरेटचं थोटूक भिरकावलं आणि आवाजाच्या दिशेनं पाहिलं. एक पंचविशीची मुलगी गाडीची काच आतून ठोकत होती. ती गाडीत अडकल्यागत. उमेशला क्षणभर काहीच उमजेना. तो दोन मिनिटं डोळे फाडफाडून फक्त बघत राहिला होता. मग तिचं काच ठोकणं अजून जोरात सुरू झालं आणि उमेश पुन्हा भानावर आला. तो चटकन त्या टॅव्हेराजवळ गेला. ती त्याला दार उघडायला खूण करत होती. उमेश तिचं निरीक्षण करत होता. रस्त्यावरच्या दिव्यांच्या प्रकाशात तिचा सावळा वर्ण वेगळाच भासत होता. नाकी डोळी नीटस. तिच्या रेखीव जिवणीच्या हालचाली निरखतानाच एकदम आपण इथे कशासाठी आलोय ह्याचं त्याला भान आलं. त्यानं चटकन दार उघडायचा प्रयत्न केला. पण दार उघडत नव्हतं. म्हणजे चाईल्ड लॉक नव्हतं. गाडी व्यवस्थित इलेक्ट्रॉनिकली लॉक झालेली होती. मालक आल्याशिवाय काच फोडणं एव्हढाच पर्याय होता. काचेपलिकडून तिचं बोलणंही स्पष्ट ऐकू येत नव्हतं. त्यानं तिला काय करू असं खुणेनंच विचारलं. ती स्वतःच सैरभैर झाली होती. त्यानं चारी बाजूंनी दारं चेक केली, पण त्याला काहीच कळेना झालं होतं. तो धावत पळत तिथल्या एका रेस्टॉरंटकडे धावत गेला आणि त्यांना झाला प्रकार सांगितला. तिथलाच एक पोर्‍या हॅकसॉ ब्लेड घेऊन आला आणि त्यानं लगेच लॉक उघडून दिलं. नशीबानं गाडीला अलार्म नव्हता. ती चटकन बाहेर आली आणि तिनं मोकळा श्वास घेतला. पोर्‍या तिथेच घुटमळत होता. पण त्यानं जवळचे सगळे पैसे बिलातच दिल्यामुळे तो अवघडून उभा होता. तिच्या लक्षात आलं आणि तिनं 'सॉरी' म्हणून पोर्‍याचे पैसे वळते केले.

"सॉरी, ऍक्च्युअली माझं पाकिट चोरीला गेलंय." तो ओशाळून खोटं बोलला.

"इट्स ओके. तुम्ही माझी मदत केलीत. मी गुदमरून मेलेही असते नाहीतर."

"पण तुम्ही अडकलात कशा?"

"ऍक्च्युअली मी खूप दमले होते, दिवसभर कॉलेजमध्ये गॅदरिंगचं काम होतं आणि आत्ता पार्टी. मी दमून गाडीतच झोपले. माझी मित्रमंडळी कॉलेजातूनच नशेत निघाले होते. मला विसरूनच गेले असावेत."

"चला मी निघतो." तो तिच्या उत्तराचीही वाट न बघता चालायला लागला.

----

"तुम्ही इथे कुठे?" तिनं चकित होऊन विचारलं. त्याला तिला कुठेतरी पाहिल्यासारखं वाटलं, पण चटकन आठवेना. "अहो महिन्याभरापूर्वी नाही का, रात्री मी गाडीत अडकले होते, तुम्ही मला बाहेर काढलंत."

"ओह बरोबर. मी अकाऊंटंट आहे इथे. आजच जॉईन केलंय."

"ओह, सही. कॉन्ग्रॅट्स. हे माझ्या वडिलांच्याच कंपनीचं ऑफिस आहे."

"ग्रेट. ओके मॅडम, मला जरा चीफ अकाऊंटंटनी केबिनमध्ये बोलावलंय, मी जातो."

"ओके, पण प्लीज मला मॅडम नका म्हणू. माझं नाव अनुप्रिया आहे."

"ओके. अनुप्रिया."

----

"उम्या, कसला सेटप केलायस गड्या. मानलं तुला."

"कमलेश, आज माझ्या बदल्याची रात्र आहे. तिला कळू दे तिनं काय गमावलंय. एक छोटासा म्युनिसिपल कमिश्नर आणि एक बिझनेस टायकून ह्यातला फरक कळेल तिला."

"ऑल द बेस्ट गड्या. आपले सगळे मित्रमैत्रीणीपण येताहेत. तुझ्या सांगण्यावरून मी सगळ्यांना बोलावलंय."

"बेस्ट. आज स्पेशली अरमानीकडून डिझाईन केलेला सूट माझ्यासाठी आणि अनुची साडी भारतातल्या नामवंत डिझायनरकडून बनवलीय. आणि हे दोन्ही डिझायनर्सही आहेत लग्नात. सगळे स्टार्स, सुपरस्टार्स झाडून सगळे आहेत. आजच्या दिवसासाठीच कदाचित आठ वर्ष मी वाट पाहिलीय."

"येस. तुझे आई-बाबा?"

"असतील बाहेर. एनी वे तू हो पुढे. माझी महत्वाची थोडी काम निपटून मी येतोच."

अचानक ब्लॅकबेरी वाजायला लागला. त्यानं उचलून कानाला लावला.

"कमलेश, ती आलीय. माझ्या रिसेप्शनवाल्याला मी इंस्ट्रक्शन दिल्या होत्या, त्याचाच फोन होता."

"ओके. मी बघून येतो थांब."

पाचच मिनिटांत कमलेश धावत परत आला. "उम्या," तो धापा टाकत होता, तो बावरला होता.

"काय झालं?" उमेश काळजीत पडला.

क्रमशः

मी वचन मोडलंय, महिना संपायच्या आतच परत कथा. पण दोष माझा नाहीये. दोष सचिनचा आहे. कथेची कल्पना त्याची आहे. आणि क्रमशःबद्दल व पब्लिश केल्याबद्दल निषेध माऊताईचा करावा. ती कल्पना तिची, नाहीतर मी इतक्यात टाकणार नव्हतो किंवा इबुक म्हणून एका फटक्यात पब्लिश करणार होतो.

उत्तरार्ध