घड्याळ

तो लोकलट्रेनच्या फलाटावरच्या एका बाकावर बसला होता. संध्याकाळचे पाच वाजत असतील. त्यानं हलकेच एक कटाक्ष मनगटावरच्या घड्याळाकडे टाकला.
त्या घड्याळाच्या काचेवरून त्यानं हात फिरवला.
-------------------------------------------------------------------------------
"कसं वाटलं घड्याळ?" ती त्याच्या हातावर घड्याळ बांधत विचारत होती.
"अगं एव्हढं महागातलं कशाला आणायचं गं?" तो सोनेरी घड्याळाच्या काचेवरून प्रेमानं हात फिरवत म्हणाला.
"तू पण इतका अनरोमॅन्टिक कसा रे? आपल्या भेटीच्या पहिल्या वर्षपूर्तीची मी तुला भेट देतेय आणि तू किंमतीचा विचार करतोयस!"
"अगं हो गं! पण संसारपण करायचाय ना सुरू आता!"
"अरे राजा, पण अजून तू माझ्या घरी कुठे आलायस माझा हात मागायला? अजून लग्नही झालं नाहीये. अजून नवरोबापण झाला नाहीयेस. आणि इतक्यातच संसाराचं नियोजन सुरू!" ती नेहमीसारखी खिदळत म्हणाली.
"हस. हस. नेहमीच हसतेस माझ्यावर." तो तोंड पाडत म्हणाला.तशी तिनं हसणं कमी केलं.
"पण गंमत सांगू! हसतेस तेव्हा एकदम गोड दिसतेस!" आता तो हसायला लागला.
"तू पण ना...." तिनं हातातल्या पर्सनं त्याला खोटं खोटं मारलं. आणि हसत हसतच त्याच्या छातीवर डोकं ठेवलं. "आता लवकर घरी येऊन माझा हात माग."
"हातमाग? तो कशाला हवाय तुला. आता तर यंत्रमागाचा जमाना आहे!"
"तुला सिरियसनेस नावाचा प्रकारच नाही का रे?" ती थोडीशी खट्टू होत म्हणाली.
"अगं हो गं! सारखी एकच रट लावतेस म्हणून असं म्हटलं. येईन मी ह्या रविवारी नक्की. मलाही घरी बोलायचंय ना गं!"
"कधी बोलणारेस घरी... आज?" ती बोलतच होती. बराच वेळ.
संध्याकाळचे साडेचार वाजत आले होते. दोघेही आज ऑफिसात सुट्ट्या टाकून दिवसभर भेटीची पहिली वर्षपूर्ती साजरी करत होते. पण नेहमीच्या वेळेसच घरी पोहोचणं भाग होतं.
चौपाटीवरून निघून दोघे स्टेशनाकडे आले. एव्हढ्यात स्टेशनात ट्रेन आली. दोघेही धावतपळत ट्रेनकडे निघाले. ती स्त्रियांच्या फर्स्ट क्लासमध्ये चढली आणि हा पुरूषांच्या फर्स्टक्लासमध्ये चढायला धडपड करत होता. गर्दीला रेटत होता. ती मधल्या जाळीतून हा डब्यात चढला की नाही ते पाहत होती. मोठं स्टेशन असल्यानं ट्रेन थोडी जास्त वेळ थांबली होती. पण गर्दीचा रेटा कमी होत नव्हता. तो नेहमीचा असूनही त्याला आज गाडी थांबल्यावर चढत असल्यानं त्रास होत होता. तो कसाबसा मार्ग काढत आत शिरला. आणि जाळीतून तिनं त्याला पाहून सुटकेचा निश्वास टाकला. पण एकदम त्याच्या लक्षात आलं की त्याचं घड्याळ त्याच्या हातावर नाहीये. तिनं आत्ताच दिलेलं घड्याळ! बाहेरच पडलं असावं बहुदा, म्हणून तो पुन्हा गर्दीच्या विरूद्ध जोर लावू लागला. सगळे त्याच्या नावानं शिमगा करू लागले. तिनंही गलका ऐकून पाहिलं, तर हा डब्यातून बाहेर पडायचा प्रयत्न करत होता. शेवटी एकदाचा धक्के देऊन तो बाहेर पडला आणि पडलाच. फलाटावरचे दोन-चार लोक त्याच्याजवळ काय झालं म्हणून बघायला आले. त्यानं विलक्षण व्याकुळतेनं सभोवताली पाहिलं. आणि एकदम त्या चमचमणार्‍या गोष्टीवर त्याची नजर स्थिरावली. ट्रेन सुरू झाली. त्यानं चटकन ते घड्याळ उचललं. तेव्हढ्यात कुणाचातरी पाय त्याच्या हातावर पडला. तो वेगानं उठला आणि ट्रेनकडे धावला. पण आता डब्यातले लोक त्याला चढू देईनात. त्याला मगाशी पडल्यामुळे पायाला जबर मार लागल्याचं आत्ता जाणवू लागलं आणि तो धावता धावता थांबला. स्त्रियांच्या डब्यात डोकावून पाहून ती दिसते का पाहण्याचा एक फोल प्रयत्न त्यानं केला. तो जिथे उभा होता तिथेच मट्कन बसला. दोन क्षण त्याला काही सुचेना. तो ट्रेनकडे पाहत होता. ट्रेन धडधडत निघून गेली. त्यानं घड्याळाकडे पाहिलं. त्याच्या काचेवर एक चरा पडला होता.
त्याला एकदम आपल्या थरथरणार्‍या मोबाईलची जाणीव झाली. 'अरे हो, तिला फोन करू शकत होतो की आपण!' त्याला स्वतःच्याच मूर्खपणाचं हसू आलं. तिचाच फोन होता. त्यानं हिरवं बटण दाबलं आणि कानाला फोन लावला.
"हॅलो" तो म्हणाला
"हॅलो..." पुढे फक्त एका मोठ्या स्फोटाचा आवाज ऐकू आला.
-------------------------------------------------------------------------------
स्टेशनात ट्रेन आली. तो चटकन उठला आणि नेहमीच्या सराईतपणानंच भर गर्दीतही तो सहज चढला आणि डब्याच्या मधोमध जाऊन उभा राहिला. लोक चढत उतरत होते. तो निश्चल उभा होता. ट्रेन निघाली. ट्रेन 'ती' विवक्षित जागा पार करत होती. त्यानं गर्दीतही आपला हात वर घेतला. त्यावरच्या घड्याळाकडे त्यानं प्रेमानं पाहिलं.
"काका, मी रोज ह्याच गाडीत असतो आणि रोज तुम्हाला बघतो. तुम्ही नेमक्या ह्याच ठिकाणी घड्याळात बघता. अगदी रोज, न चुकता" गाडीतला शेजारी उभा असलेला एक तरूण त्याला म्हणाला.
तो त्याच्याकडे पाहून फक्त हसला. त्यानं पुन्हा घड्याळाकडे पाहिलं. घड्याळ त्या काचेवरच्या चर्‍यातून जणू त्याच्याकडे पाहून हसत होतं. ते दोघेही तिथेच थांबले होते. गेली कित्येक वर्षं!