मृत्युदाता -१

"मला माफ कर आई. खरंच असं काही व्हावं अशी इच्छा नव्हती आई.. तू अन बाबांनी जी स्वप्न पाहिली होतीत ती पूर्ण करावीशी नेहमीच वाटत होती पण.. नाही जमलं आई!" त्याचा बांध फुटेल अशी आता त्याला भीती वाटू लागली.
"असं का बोलतोस? अजूनही सगळं ठीक होईल रे.. तू परत ये रे आता... तुला पाहायचंय एकदा.." आजूबाजूच्या एव्हढ्या गदारोळातही आईचा सद्गदित स्वर फोनवरूनही त्याला स्पष्ट जाणवला.
"आता फार उशीर झालाय आई... मला जावं लागेल.एक लक्षात ठेव नेहमी, माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे आई."
"ते सांगायची गरज आहे का?" आई आता रडतच होती.
"बाबांना दे पटकन."
"अरे पण चाललायच कुठे?"
"बाबांना दे.." त्याचा आवाज थोडासा रूक्ष झाला.
"विकू.."
"बाबा.. मला माफ करा.. मी तुमच्यासाठी काही करू शकलो नाही. पण.. पण माझं तुमच्यावर खूप प्रेम आहे बाबा."
"अरे काय बोलतोयस तू? असं का बोलतोयस? निर्वाणीचं असल्यागत." आणि एकदम त्यांच्या उरात धडकीच भरली.
"टाटा बाबा!" त्यानं चटकन फोन कट केला.
बाबांनी कॉलर-आयडी चेक केला पण तिथे ब्लॉक्ड नंबर म्हणून दाखवत होतं.
डोळ्यांवरचा गॉगल उतरवून त्यानं डोळे पुसले. आजूबाजूला एक नजर फिरवली. भर उन्हाळ्यातल्या रणरणत्या दुपारीसुद्धा लोकांचा उत्साह वाखाणण्याजोगा होता. मराठवाड्यात राजकारण पिकतं म्हणतात ते खरं असल्याचं त्याला जाणवलं. त्यानं गॉगल परत चढवला आणि एका कोपर्‍यात बिसलेरीच्या पाण्याचे मोठे कंटेनर्स ठेवलेले होते, तिथे तो गेला. उन्हाळ्यामुळे तिथे बरीच लगबग होती. मोबाईलवर काहीतरी चाळे करताकरता बुटाच्या मागच्या भागानं एका विवक्षित ठिकाणी त्यानं उकरायला सुरूवात केली. तीन-चार इंच खणल्याबरोबर त्याच्या पायाला काहीतरी जाणवलं. तो थांबला. मोबाईलवर त्यानं एक नंबर टाईप केला आणि दोन मिनिटं तो नंबरकडे फक्त बघत राहिला. डोळ्यांच्या कडा पुन्हा पाणावत होत्या. त्यानं वर पाहिलं.
माननीय केंद्रीय मनुष्यबळ विकास मंत्री उत्तमराव बेळे-पाटील भाषणाला सुरूवात करत होते. आणि त्यांच्यासमोरचा अथांग जनसमुदाय आता बराचसा शांत आणि सुनियोजित झाला होता. भाषण सुरू झाल्यामुळे पाण्याच्या कंटेनर्सची आवक-जावक थंड पडली होती. काळ्या सफारी सुटातले सुरक्षारक्षक वॉकीटॉकी घेऊन मैदानाच्या चौफेर नजर फिरवत फिरत होते आणि फक्त प्रशिक्षित नजरेला दिसतील असे बिन-सफारीसुटातले साध्या वेशातले खाजगी सुरक्षारक्षक माणसांच्या गटांमध्ये मिसळून नजर ठेवून होते. मैदानांच्या प्रवेशद्वारांशी कसून तपासणी करणारे पोलीस आणि मेटल डिटेक्टर्स होते. सफारी सुटांच्या कमरेची पिस्तुलं शर्टावर आलेल्या फुगवट्यामुळे कमीअधिक प्रमाणात दिसत होती मात्र बिन-सफारीसुटवाल्यांचे शोल्डर होल्स्टर त्यांच्या ढगळ शर्टांमुळे दिसत नसले तरी प्रशिक्षित नजरेला त्यांच्यातल्या एकदोघांच्या खांद्यावर शर्टाखाली दिसणार्‍या काळ्या पट्ट्यावरून लक्षात येत होते. व्यासपीठावर मंत्रीमहोदयांसोबत गावच्या सरपंचापासून ते राज्याच्या पालकमंत्र्यापर्यंत सगळे छोटेमोठे पक्षपदाधिकारी बसलेले होते. आणि मंत्रीमहोदयांच्या पोडियमच्यामागे दोन महागातले सफारी सूट कमरेच्या पिस्तुलावर हात ठेवूनच उभे होते. आणि ह्या सर्वांखेरीज प्रचंड जनसमुदायाला रोखून धरणारे पोलीस हवालदार, व्यासपीठाच्या दोन्ही बाजूस उभे असणारे दोन सब-इन्स्पेक्टर्स आणि व्यासपीठामागे गाडीत बसलेला एसपी आणि एक इन्स्पेक्टर. छोटं गाव असल्यामुळे व्यवस्थित सिक्युरिटी कॅमेरे लावण्याची तसदी घेण्यात आलेली नव्हती पण रेकॉर्डसाठी म्हणून कॅमेरांचा देखावा केलेला होता. त्याचं लाईव्ह फूटेज एसपीच्या गाडीत होतं, पण ह्या कॅमेरांच्या रेंजमध्ये अनेक रिकाम्या जागा (ब्लाईंड स्पॉट्स) होत्या. आणि त्यातल्याच एका जागी आत्ता तो उभा होता.
त्यानं पुन्हा मोबाईलकडं पाहिलं आणि एकदाच 'कॉल' बटण दाबलं आणि फोन कानाला लावला. रिंग बराच वेळ वाजत होती. त्याचा जीव खालीवर होत होता. शेवटी फोन उचलला गेला आणि पलिकडून तो आवाज आला.
"हॅलो"
".." त्याच्या तोंडून शब्दच फुटेना. ते सगळे दिवस त्याच्या नजरेसमोरून सर्रकन गेले.
"हॅलो"
".." तो अजूनही निःशब्दच होता. तिचा आवाज तो कित्येक दिवसांनी ऐकत होता. ते सगळं जणू कालपरवाच घडल्यासारखं त्याला वाटलं.
"कोण बोलतंय?" तिनं निर्वाणीचं विचारलं.
"वसू.." त्याच्या तोंडून शब्द फुटले.
".." आता निःशब्द व्हायची पाळी तिची होती.
"मी बोलतोय."
"हं." काही सुचलं नाही की तिचा ट्रेडमार्क हुंकार.
"कशी आहेस?"
".."
"मला ठाऊक आहे हे.. तुला फोन करणं, चूक आहे.. पण.. एकदाच.. शेवटचं."
"हं... शेवटचं" ती हलकंसं विषादपूर्ण हसली.
"हाहा.." त्यालाही तेच आठवलं. "पण ह्यावेळेस खरंच शेवटचं.. म्हणजे एकदम शेवटचं शेवटचं."
"नेहमीप्रमाणे आपण कारणाशिवाय लांबड लावतोय."
"अरे हो." तिचा बोलणं तोडण्याचा प्रयत्न त्याला जाणवला. "तुला काही सांगायला फोन केला." आणि एकदम आपण काय बोलणार आहोत हे आठवून त्याच्या अंगावर काटा उभा राहिला. तिच्याशी बोलताना त्याला कसलंच भान राहिलं नव्हतं.
"काय?"
त्यानं घसा खाकरला. "वसू.. मला माफ कर गं!"
"कशासाठी?"
"सगळ्याचसाठी. जे जे काही झालं, त्या सगळ्यासाठी. माझ्यामुळे जी लोकं दुखावली गेली त्यासाठी आणि सर्वांत महत्वाचं म्हणजे, तू दुखावली गेलीस त्याच्यासाठी!"
"अरे पण.."
"बोलू दे मला. मी तुझ्यासाठी काहीच करू शकलो नाही असं फार वाटतं कधी कधी. पण खरं तर कुणाचसाठी काहीच करू शकलो नाही मी. अगदी स्वतःसाठीही. आज फक्त तुझ्याकडे माफी मागायला मी फोन केला आणि तुझा आवाज शेवटचाच कानात साठवायला."
"विवेक.." तिनं काही बोलण्याआधी फोन कट झाला होता.

त्यानं सिमकार्ड बाहेर काढलं. खिशातून लायटर काढला आणि सिमकार्ड पेटवलं. ते जवळपास पूर्ण जळल्यावर त्यानं जमिनिवर फेकलं आणि त्याचा चुराडा केला. मोबाईलची बॅटरी त्यानं आपल्या सफारीच्या खिशात टाकली आणि खिशातून दुसरं एक सिमकार्ड काढून मोबाईलमध्ये भरलं. जमिनीतल्या खड्ड्यातून पिशवी काढून त्यानं त्यातलं सामान खिशात टाकलं आणि सिमकार्डचा चुराडा आणि ती पिशवी असं दोन्ही त्या खड्ड्यात टाकून वरची माती पुन्हा सारखी केली. घड्याळ्याच्या पट्ट्यावरच्या पिनेनं मोबाईलची बॉडी उघडली आणि आतमध्ये आधीच तयार करून ठेवलेल्या दोन वायर्स शॉर्ट केल्या. मोबाईल परत सारखा केला आणि मैदानाच्या दुसर्‍या बाजूकडे चालू लागला. भाषण अर्ध्यावर आलं होतं. मैदानाच्या दुसर्‍या बाजूस खाजगी सुरक्षारक्षकांची कंट्रोल रूम होती. तिथे दोन साध्या वेषातले हवालदारही तैनात होते.
जिथे प्रचंड मोठी अन गुंतागुंतीची सुरक्षा व्यवस्था असते तिथे फक्त योग्य पेहराव आणि देहबोली असेल तर सहज काम बनतं. तस्मातच तो सफारी सूट आणि गॉगल घालून कंट्रोलरूमकडे गेला आणि हवालदारांकडे ढुंकूनही न बघता सरळ आत गेला. सरकारी सुरक्षेला कमी लेखणं ही खाजगी सुरक्षारक्षकाची पहिली खूण. त्यामुळे हवालदारांनी साहजिकच त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि पुन्हा हवापाण्याच्या गप्पांमध्ये मग्न झाले. तो आत शिरून थेट मुख्य बोर्डकडे गेला आणि आपला मोबाईल तिथल्या टेबलावर सहजच ठेवत म्हणाला,
"सगळ्या वॉकीटॉकीचे सिग्नल्स नीट येताहेत ना हे पाहायला साहेबांच्या पीएंनी सांगितलंय."
"हो चेक करतो." मुख्य कंट्रोलर संशयानंच त्याची ओळख करायचा प्रयत्न करू लागला.
"तुम्ही..?"
"बरं झालं की फक्त साहेबांना मेसेज पाठवा." त्याचा प्रश्न पूर्ण व्हायच्या आतच त्याच्या पाठीवर थाप मारून आपला मोबाईल तिथेच ठेवून तो बाहेर पडला.
कंट्रोलरला त्याचा राहिलेला मोबाईल दिसला, त्यानं तो उचलला आणि काही माहिती मिळतेय का म्हणून चालू करायचा प्रयत्न केला, पण तो चालू होत नव्हता. त्यानं तो तिथेच कोपर्‍यात सरकवून ठेवला.
"कोण होता काय माहित? कुठले साहेब ते पण बोलला नाही." कानाला ब्ल्यूटूथ कम रेडिओ रिसिव्हर कम ट्रान्समिटर लावत कंट्रोलरची वाक्य ऐकत तो कंट्रोलरूमच्या तंबूबाहेर पडला आणि हवालदारांकडे पुन्हा दुर्लक्ष करत तो पुढे चालू लागला. त्यानं खिशातून एक सिगरेट काढली अन ती काढताना त्याच्या खिशातून काहीतरी पडलं. तो आत्ता ब्लाईंड स्पॉटमध्ये नव्हता. तो जिथे उभा होता तिथे आजूबाजूला ३०-४० माणसं होती अन तो मैदानाचा व्यासपीठापासून दूरचा कोपरा होता. त्यानं सिगरेट शिलगावली आणि एक झुरका मारून खाली फेकली. पायानं न विझवता, पायानं थोडीशी सारखी केली आणि तो माणसांमधून मैदानाच्या दुसर्‍या कोपर्‍याकडे वाट काढत चालू लागला. ब्ल्यूटूथवर त्याला कंट्रोलरूममधले संवाद ऐकू येत होते. त्यानं घड्याळाकडे नजर टाकली. दुपारचा एक वाजत आला होता. लोकांच्या पोटात कावळे कोकलण्याची सुरूवात झाली होती. हवालदार, सफारीसूट आणि बिन-सफारीसूट सगळेच वैतागले होते. मंत्रीमहोदयही भाषण आटोपतं घेण्याच्या मूडमध्ये होते. तो मैदानाच्या मध्याला पोचला आणि तिथून तिरक्या रेषेत कमीतकमी सुरक्षारक्षक मधे लागतील अशा बेतानं आत्मविश्वासानं व्यासपीठाच्या उजव्या बाजूकडे चालू लागला. त्याच बाजूला मंत्रीमहोदय भाषण देत होते. सिगरेट जसजशी जळत होती, ती वातीच्या जवळ जात होती आणि तो व्यासपीठाच्या जवळ. तो माणसांच्या तिसर्‍या रांगेजवळ पोचला. आता त्याच्यापुढे दोन रांगा, मग दोन हवालदार, त्यापुढे बॅरिकेड मग पाच फूट मोकळी जागा आणि मग एक सब-इन्स्पेक्टर आणि त्याच्याजवळ जिना. त्यानं परत एकदा घड्याळाकडे पाहिलं. मंत्रीमहोदयांचं भाषण संपत आलं होतं.
'सिगरेट आधीच विझली तर नसेल? कुणी विझवली तर नसेल? कुणाच्या लक्षात तर आलं नसेल?' त्याच्या डोक्यात प्रश्नांचं जंजाळ उभं राहिलं. तो 'प्लॅन बी' काय असेल ह्याचा विचार करू लागला. एव्हढ्यात ते झालं. मैदानाच्या दुसर्‍या कोपर्‍यात एकदम गलका झाला. माणसांमध्ये गोंधळ उडाला. लवंगी फटाक्यांच्या छोट्याशा माळेनं आपलं काम केलं होतं. ब्ल्यूटूथवरून त्याला कंट्रोलरूममधला गोंधळ ऐकू येत होता. अर्धे सफारीसूट घटनास्थळी धावले होते आणि ब्लाईंड स्पॉट नसल्यानं पोलिसांनाही एसपीच्या जीपमधून ऑर्डर्स सुटल्या होत्या. समोरचा सब-इन्स्पेक्टर वॉकीटॉकीला लागला होता. आणि दोन्ही हवालदार कोपर्‍यातल्या गर्दीच्या दिशेनं पाहत होते. त्यानं ब्ल्यूटूथ कम रेडिओ रिसिव्हर कम ट्रान्समिटरचं बटण दाबल्याबरोबर तिकडे कंट्रोलरूममध्ये मोबाईल ब्लास्ट झाला. मंत्रीमहोदयांनी भाषण थांबवलं आणि त्यांना त्यांच्यामागचे सफारीसूट दोन्हीबाजूंनी कव्हर करून जिना उतरू लागले एव्हढ्यात तो पुढे झेपावला. हवालदारांची नजर चुकवून बॅरिकेड ओलांडून तो सब-इन्स्पेक्टरच्या बाजूनं पुढे सरकला. कुणाला काही कळायच्या आत तो जिन्यावरून उतरलेल्या मंत्री अन त्यांच्या दोन सुरक्षारक्षकांसमोर उभा होता. त्यानं खिशातून ९मिमिची बंदूक काढली आणि पापणी लवायच्या आत दोन्ही सफारीसुटांच्या हातांवर एक एक गोळी घातली. लाथेनं त्या दोघांना बाजूला सारून त्यानं मंत्रीमहोदयांच्या छातीत तीन गोळ्या घातल्या. मंत्र्यांचं धूड जिन्यावर कोसळलं. त्यानं पटकन पुढे होऊन त्यांच्या मानेवर हात ठेवून ते मेल्याची खात्री केली आणि लगेच ती बंदूक स्वतःच्या डोक्याला लावून ट्रिगर ओढला.
गोळी झाडली गेली, पण हवेत आणि सब-इन्स्पेक्टरच्या अचानक झालेल्या हल्ल्यामुळे तो मंत्रीमहोदयांच्या मृतदेहावर कोसळला. सब-इन्स्पेक्टरनं त्याचे दोन्ही हात मागे दाबून धरले आणि उरल्यासुरल्या सगळ्या सुरक्षारक्षकांचा त्याला घेराव पडला. बीडमधल्या प्रचारसभेत सत्ताधारी पक्षाचा ताकदवान मंत्री प्राणघातक हल्ल्यात मृत्युमुखी पडला होता. पण विवेकचं काम अर्धवटच झालं होतं.

क्रमशः