मृत्युदाता -३

भाग -१ आणि
भाग -२ वरून पुढे

"रेखा, वर्तकसाहेबांकडे किती वाजता जायचं ठरलंय आपलं?" नरेंद्र शर्टाची बटणं लावत म्हणाला.
"दुपारी दीड वाजता!" ती गॅसचा नॉब बंद करत म्हणाली.
"ऑल द बेस्ट!" तो हसून म्हणाला आणि डोळ्यांवर गॉगल चढवून दरवाजाकडे गेला.
"तुलापण." ती हलकंच हसून म्हणाली.
तो दरवाजातून वळून हसला पण गॉगलमुळे त्याच्या डोळ्यांतले भाव दिसले नाहीत. त्याचे डोळे सगळंच सांगतात असं तिचं मत होतं.

-----

जशी पोलीसांची गाडी सायरन वाजवत धारावीच्या झोपडपट्टीत शिरली तशी एखाद्या मुंग्या लागलेल्या पदार्थावर फुंकर मारली की मुंग्याची जी हालचाल होते तशी माणसांची अस्ताव्यस्त हालचाल सुरू झाली. कातड्याच्या व्यवसायामुळे दरवळत असलेला उग्र दर्प सर्वत्र जाणवत होता.
"ह्या वासाच्या मास्कमागे अमली पदारर्थांचा साठा आणि वाहतूक करणं सोपं होतं." रमेश सहजच म्हणाला.
"इन्स्पेक्टर तुम्हाला माहित नसेल पण माझंही सुरूवातीचं पोस्टिंग मुंबईतच होतं." राजे म्हणाले.
रमेशनं चमकून पाहिलं, "पण मग.."
"मुंबईत टिकण्यासाठी भूक पाहिजे इन्स्पेक्टर आणि वरच्यांचं पोट भरलेलं ठेवता आलं पाहिजे." राजे विषादानं खिडकीतून बाहेर पाहत म्हणाले.
"किंवा नशीब." रमेशला राजेंच्या बोलण्यातली वेदना एकदम टोचली.
राजेंनी रमेशकडे पाहिलं आणि हलकंसं स्मित केलं.
शिंदे शिताफीनं बोळांमधून गाडी काढत होते. पण एका जागी मात्र गाडी अजून पुढे जाणं अशक्य होतं, तिथे रमेश, एसीपी राजे आणि शिंदे उतरले. रमेशनं शिंदेंना खूण केली आणि ते एका विवक्षित गल्लीत चटकन शिरले.
"त्याचं सो कॉल्ड गॅरेज ह्याच गल्लीत गेल्यावर आहे." रमेश शिंदे गेले त्या गल्लीकडे खूण करत राजेंना म्हणाला.
"मग आपण नाही जायचंय का तिथे?"
"गरज नाहीय, ते पहिलंच घर म्हणजे गॅरेज आहे, गाड्या गल्लीत शिरूच शकत नाहीत."
"ह्म्म." राजे चटकन तिकडे गेले, तोवर त्या घराचा समोरचा दरवाजा उघडला आणि आतून एक राकट दिसणारा पंचविशीचा काळाकभिन्न तरूण बाहेर आला. केस तेल लावून व्यवस्थित बसवलेले होते आणि कपडेही व्यवस्थित होते. राजेंनी त्याच्यावरून चटकन एक नजर फिरवली. चेहर्‍यावरचे उर्मट भाव आणि व्यवस्थित पेहराव ह्यांची सांगड बसत नव्हती.
"हा गगन महाडिक. बबनचा धाकटा भाऊ. दादाच्या गैरहजेरीत हाच धंदा चालवतो." रमेशनं माहिती दिली. एव्हढ्यात शिंदे घराच्या समोरच्या दरवाजातून बाहेर आले.
"बबनची बायको नाहीये घरात साहेब. कुठेतरी गेलेली दिसतेय."
"साहेब, बिना वॉरंटचे कसं काय तलाशी घेताय?" गगन थोडासा चिडून म्हणाला.
"तुझं कायद्याचं ज्ञान धंदा चालवायला वापरतोस तेव्हढं ठीक आहे. मी बिना वॉरंटचा तुला आत पण टाकू शकतो आणि तुझे सगळे अवयव बाहेरपण काढू शकतो." रमेश दरडावून म्हणाला. राजेंनी चमकून त्याच्याकडे पाहिलं.
"काय साहेब, गरीबांवर दादागिरी करा. तिथे मोठे खुनी जेल तोडून पळाले."
"त्यांच्याबरोबरच तुझा भाऊपण पळालाय हे तर माहितीच असेल तुला." राजे म्हणाले.
"मग मी काय करू शकतो त्यात? इथे तर तो आला नाही. आला तर तुम्हाला कळवेन मी."
"हा शहाणपणा तुझ्या गिर्‍हाईकांसाठी राखून ठेव." गगनच्या उद्धटपणामुळे राजेंचा पारा चढला होता.
"जा साहेब, मी कायपण केलेलं नाही आणि तुमची कायपण मदत करू शकत नाही. म्हात्रेसाहेबांना विचारा हवंतर." गगन छद्मी हसत म्हणाला.
रमेशनं राजेंच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि काही न बोलता वळला. राजे अनिच्छेनंच वळले. शिंदेंनी गाडी सुरू केली.
"तुम्ही वॉरंट वगैरे घेऊन का नाही निघालात. आणि हे म्हात्रेसाहेब म्हणजे.." राजे थोडे वैतागले होते.
"होय. तेच म्हात्रेसाहेब, आमदार म्हात्रे. तुम्ही असाल तेव्हाचा झोपडपट्टी दादा. ह्याच्याविरूद्ध कसलंही वॉरंट मिळवणं म्हणजे इथल्या पोलीस स्टेशनच्या थ्रू जाणं आणि म्हात्रे असताना ते अशक्य आहे. हा अन ह्याचा भाऊ म्हात्रेचे महत्वाचे इलेक्शन डोनर्स आहेत." रमेश मोबाईलशी खेळत म्हणाला.
"पण म्हणजे काय? आपण पुढे काय करायचं? आपण बबनला ऍलर्ट तर नाही केलं?"
"अजिबात नाही. उलट आपण अतिशय सरधोपट रस्ता वापरलाय. बबनच्या घरी जाण्याचा." रमेश शांतपणे म्हणाला.
"म्हणजे?"
"बबनला एव्हढी कल्पना नक्कीच असणार की आपण त्याच्या घरी सर्वप्रथम जाऊ. म्हणूनच त्यानं बायकोला गायब करून संदिग्ध वातावरणनिर्मिती करून ठेवलीय. आपण बायकोला शोधत बसणार, भावावर पाळत ठेवणार आणि रस्ता चुकणार, हेच त्याला हवंय."
"म्हणजे तुम्हाला म्हणायचंय की आता आपण हेच करून त्याला गाफील करायचं?" राजे विचारात पडून म्हणाले.
"यस. शिंदे तुम्ही त्याला मिळेल अशा जागी आपला मायक्रोफोन लावून आलात ना?" रमेशनं विचारलं. शिंदेंनी मान डोलावली. "त्यांना गाफील गाठणं हाच उपाय आहे." रमेश स्वतःशीच बोलल्यागत म्हणाला.
"पण जर हे दोघे भाऊ पार्टनर्स आहेत तर तुम्ही गेल्या वेळेस फक्त बबनलाच कसं पकडलंत?" राजेंनी विचारलं.
"गेल्यावेळी मी बबनवर पूर्ण माहिती गोळा केली होती. सगळ्या खबर्‍यांकडून बबनबद्दल सगळी माहिती येत होती पण बबनपर्यंत प्रत्यक्ष काहीच पोचत नव्हतं. फार चलाखीनं चोरीच्या गाड्यांमधून ड्रग्जचा धंदा चालवतात हे भाऊ. चोरीच्या गाड्यांची गॅरेजमध्ये दुरूस्ती आणि कायापालट करायचा, खोट्या नेमप्लेट्स लावायच्या आणि काळ्याबाजारात विक्री किंवा ड्रग्जच्या वाहतुकीसाठी वापर करायचा. मग मी तब्बल सहा महिने ह्या झोपडपट्टीत फिल्डिंग लावली आणि बबनच्या शेजारच्या गॅरेजवाल्याला चोरीच्या गाड्यांसाठी पकडलं. तोही चोरच पण बबनइतका पोचलेला नव्हे. त्याला पकडल्यावर आम्ही इथला वावर कमी करून टाकला आणि हे दोघे गाफील झाले. मग एक दिवस मोठ्या डीलची टीप घेऊन गगननं माणूस पाठवला. आणि त्याचा माग काढून आम्ही बबनला गाठला आणि बबनवर पाळत ठेवून डील होताना रंगेहाथों पकडलं. पण दुर्दैवानं त्यांच्या गाड्या चोरीच्या नव्हत्या, म्हणून फक्त बबनच गजाआड झाला आणि गगनपर्यंत आम्ही काहीच पोचवू शकलो नाही."
"पण मग आता कोऑर्डिनेशन कसं साधताहेत हे भाऊ?"
"मीपण तोच विचार करतोय." रमेश विचारात पडला आणि एकदम म्हणाला, "हे सगळं बबन जेलमध्ये असतानाच ठरलेलं असणार. जेलमधून पळण्याचा प्लॅन ठरल्यावरच. सर, तुम्हाला जेलमधल्या सगळ्या कम्युनिकेशनचा ऍक्सेस मिळेल ना? त्यावरून आपल्याला बराच काही अंदाज येऊ शकतो."
राजेंचा चेहरा आधी उजळला आणि मग पडला. रमेशच्या नजरेतून ते सुटलं नाही.
"काय झालं सर?"
"मला काही परमिशन्स रन कराव्या लागतील." राजे सारवासारव करत होते हे रमेशच्या लक्षात आलं.
"सर, एक गोष्ट विचारू?" रमेशनं राजेंचा अंदाज घेत विचारलं.
"विचारा."
"आपण फक्त बबन महाडिकचाच का विचार करतोय? एक केंद्रीय मंत्र्यांचा खुनी, एक कुख्यात चिटफंड घोटाळेबाज आणि एक नक्षलवादी असे तीन हायप्रोफाईल कैदी पळालेले असताना आपण फक्त बबन महाडिकचा का विचार करतोय?"
"कारण मला तेव्हढंच सांगितलं गेलंय. बाकी तिघांचा तपास वेगळं पथक करतंय." राजे म्हणाले.
"कोण?"
"ते कुणालाच माहित नाहीय."
"पण हे इंटररिलेटेड आहे, एकत्र तपास का केला जात नाहीय?"
"तो तुमचा आमचा प्रश्न नाही."
"पण मग जेलमधली कम्युनिकेशन्स?"
"मी परमिशन्स मिळवायचा प्रयत्न करतो, पण माझ्या मते त्याशिवायच आपल्याला पुढे जावं लागेल." राजे शून्यात बघत म्हणाले.
रमेश विचारात पडला. त्याला हे सगळंच विचित्र वाटत होतं.

-----

"बोला मालक." नरेंद्र गॉगल टेबलावर काढून ठेवत म्हणाला.
"हा फोटो आणि हे नाव."
हॉटेलचा मालक आणि नरेंद्र मालकाच्या प्रायव्हेट केबिनमध्ये बसून बोलत होते.
"प्रणव क्षीरसागर." नरेंद्रनं नाव वाचलं. "२५ लाख द्यायला तयार झाला आहात एव्हढं काय बिघडवलंय ह्यानं तुमचं?"
"ब्लॅकमेल करतोय मला तो."
"कशावरून?"
"तुम्हाला काय करायचंय?"
"हा माणूस खरंच मरण्यालायक आहे का? हे मला पटल्याखेरीज मी ही सुपारी घेणार नाही."
"काहीही काय? सुपारी किलर आहात का शहेनशहा आहात."
"तो तुमचा प्रश्न नाही. हे काम मी करावं असं वाटत असेल तर मला पूर्ण माहिती असणं भाग आहे. नाहीतर दुसरा माणूस शोधा."
"पण मग नंतर तुम्ही मला ब्लॅकमेल करू लागलात तर? तुमच्यावर विश्वास कसा ठेवायचा?"
"तुमच्याकडे पर्याय आहे?" नरेंद्र त्याच्या नजरेला नजर देत म्हणाला. गांजलेला मालक नवा सुपारी किलर शोधण्याच्या फंदात पडणार नाही ह्याची नरेंद्रला पूर्ण कल्पना होती.
"त्याचं असं झालं.." मालकानं सांगायला सुरूवात केली.

-----

बरोब्बर तीन वाजत आले होते. नरेंद्र त्या गेटसमोर जाऊन उभा राहिला. सिक्युरिटी कॅमेराजचं सर्किट चेकिंग आणि मेंटेनन्स चालू होता. इंदूरमधल्या सर्वांत मोठ्या वकीली फर्मचं ऑफिस होतं ते. 'वर्तक आणि शर्मा असोसिएट्स' बरेच छोटेमोठे वकिल आणि भरपूर क्लायंट्सची ये-जा सुरू होती. नरेंद्र त्यांच्यासारखाच काळा कोट घालून होता. वेगळेपण दर्शवणारा गॉगल काढून त्यानं खिशात टाकला आणि गेटमधून आत शिरून गर्दीत मिसळून तो मुख्यदरवाजातून आत शिरला. खिशातून एक ऍक्सेस कार्ड काढून ते पंच करून तो खाली मान घालूनच आत शिरला. सिक्युरिटी कॅमेराजचं काम सुरू असल्यानं सगळेच सिक्युरिटीवाले अस्ताव्यस्त फिरत होते. तो शांतपणे जिन्यानं चढून पहिल्या मजल्यावर गेला लंचटाईम सुरू असल्यानं तिथली टेबलं रिकामी होती. तो एका टेबलामागे लपला आणि त्या टेबलावरूनच दुसर्‍या टेबलावर फोन फिरवला. दोन-तीन रिंग्ज झाल्यावर समोरच्या काचेच्या दरवाजासमोरचा गार्ड फोन उचलायला आला आणि नरेंद्र कुणाच्याही नजरेस न पडता ऍक्सेस कार्ड पंच करून राखीव क्षेत्रात शिरला. तिथे फर्मच्या दोन मालकांची ऑफिसेस एकमेकाला लागून होती. लंच टाईम असल्यानं सेक्रेटरी जागेवर नव्हती. ह्यावेळेस फक्त शर्मासाहेबच केबिनमध्ये असतात. केबिनचा दरवाजा उघडून तो आत शिरला आणि त्यानं दरवाजा आतून बंद केला. शर्मासाहेबांनी वर पाहिलं आणि ते काही बोलण्याच्या आतच नरेंद्रनं कोटाच्या खिशातून बंदूक काढली आणि सलग चार गोळ्या झाडल्या. शर्मासाहेब जागच्याजागी गतप्राण झाले. गोळ्यांच्या आवाजानं गार्ड धावत आला आणि दरवाजा ठोकू लागला. दरवाजा तोडेस्तोवर नरेंद्रकडे तीन-चार मिनिटं होती. शर्मासाहेबांच्या आणि वर्तकसाहेबांच्या केबिनच्यामधोमध एक तिजोरी होती ज्यावर बोटांच्या ठशानंच उघडायची सोय होती. १०० पैकी ९९ वेळा माणसं तिजोरी उघडल्यावर स्कॅनरवरचा ठसा पुसत नाहीत. त्याप्रमाणे नरेंद्रनं खिशातून छोटं प्लास्टिक काढून तो ठसा घेतला आणि तो ठसा वापरून ती तिजोरी उघडली. त्यातली सगळी कागदपत्र घेऊन फोल्ड करून पँटमध्ये अडकवली आणि चटकन टेबलामागे गेला. खिडकीला ग्रिल्स होते, पण एअरकंडिशनरला नव्हते. लाथेनं त्यानं एअरकंडिशनर बाहेर ढकलला आणि त्या फटीतून तो बाहेर डोकावला. समोर कंपाऊंड वॉल होती ज्याच्या पलिकडे एक नाला होता. एसी पडल्याचा आवाज आल्याबरोबर कंपाऊंड वॉलवरून एक दोरी त्याच्यासमोर आली आणि त्यानं ती दोरी धरल्याबरोबर रेखानं कंपाऊंड वॉलवरून पलिकडे उडी मारली. त्याबरोबर नरेंद्रही ओढला गेला आणि गार्ड दरवाजा उघडून आत आला.
जेव्हा खून करून नामानिराळं राहायचं असतं तेव्हा सगळ्यांत उत्तम मार्ग म्हणजे दुसर्‍या कुणावर तरी खुनाचा आळ आणणं आणि तो जर रोज भांडणारा असंतुष्ट पार्टनर असेल तर अजूनच उत्तम. नरेंद्र आणि रेखानं गेला महिनाभर ह्या सगळ्याची तयारी केली होती. वर्तकसाहेबांचा वीक पॉईंट होता एस्कॉर्ट्स आणि अशाच एका सर्व्हिसच्या थ्रू रेखा त्यांना भेटली. गोड बोलून दोन तीन भेटींमध्ये ऑफिस आणि तिजोरीबद्दलची जुजबी माहिती मिळवली आणि सिक्युरिटी सिस्टमची माहिती पाळत ठेवून पूर्ण केली. ऑफिसात सुट्टीवर गेलेल्या माणसाचं ऍक्सेस कार्ड चोरलं आणि तीन भेटी होऊनही वाट पाहायला लावून शेवटी खुनाच्या दिवशी दुपारी वर्तकसाहेबांना हॉटेलात रूम बुक करायला सांगून बोलावलं.
खुनाचा आळ दुसर्‍यावर घालतानाही सरळ सरळ फ्रेम केल्यासारखं दिसेल असं करण्यात अर्थ नसतो. पुरावेही अगदी सटल असायला हवेत. त्याप्रमाणे खुनाच्या दोन दिवस आधी लेजर बीम मारून दोन सिक्युरिटी कॅमेरे नरेंद्रनं निकामी केले. सिक्युरिटी कॅमेरांमध्ये गडबड होतेय हे समजून वर्तकसाहेबांनी सिक्युरिटी कॅमेरांच्या मेंटेनन्सची ऑर्डर दिली. मग बरोब्बर ठरल्याप्रमाणे सगळं घडलं आणि पोलिसांनी वर्तकसाहेबांना अटक केली कारण तिजोरी शर्मासाहेबांच्या ठशानं उघडली ह्याचा अर्थ कुणीतरी विश्वासाचं केबिनमध्ये गेलं असावं असा पोलिसांचा अंदाज कारण नरेंद्रनं ग्लोव्हज घातल्यामुळे इतर कसलेही ठसे कुठेही नव्हते. आणि सिक्युरिटी कॅमेरे मेंटेनन्स करायची ऑर्डर वर्तकसाहेबांची आणि वर्तकसाहेबांनी हॉटेलमध्ये रूम बुक केली असली तरी खोट्या नावानं केली होती आणि ऐनवेळी रेखानं फोन करून त्यांना एस्कॉर्ट कंपनीच्या रेग्युलर मीटपॉईंटवर बोलावल्यामुळे त्यांच्याजवळ प्रवासात असल्यामुळे ऍलिबी नव्हती. मीटिंग पॉईंट ऑफिसजवळच होता आणि पोलिस चौकशीत रोझी नावाच्या ज्या एस्कॉर्टबद्दल वर्तकसाहेब बोलत होते, तशी कुणी एस्कॉर्ट रजिस्टर्डच नसल्याचं एस्कॉर्ट कंपनीनं सांगितलं.

क्रमशः