(माथाटीप - सर्वांच्या वतीने 'आवरा' मी आधीच म्हणून घेतोय स्वतःला, पुनरुक्ति टाळावी :D )
कधीतरी शांतपणे चालताना विचित्र जाणीव होते
काहीतरी मागे सुटून गेलं अन नकळत वाट वळते
नव्या नवख्या वाटेवरती नवलाईच्या सोबतच
सुटून गेलेल्या कसलीतरी रूखरूख लागून राहते
----
ऋतू तो पानगळीचा जरी ओरबाडून गेला
दिसण्यास तो जरीही सर्वस्व घेऊनी गेला
तरी अंतरी अजूनी तो ध्येयाग्नी आहे
मी वृक्ष कालही होतो मी वृक्ष आजही आहे
----
लाटांच्या आधाराने समुद्र लाथाडीत होतो
क्षितिजाच्या नजरेने सूर्य बुडवीत होतो
बुडता बुडताही तो फिस्सकन हसला
अन कल्पनेचा प्रयत्न कल्पनेतही फसला
----
उदास संध्याकाळी एकट्या वाटसरूला
ना चालण्यात मर्जी ना थांबण्यात अर्थ
दूर थांबलेले पैलतीर ते खुणावे
जड संथ पावले पण सावलीत गर्क
----
वेडा म्हणून कोणी मला एकदा हाक मारली
मी नजर वर करून भुवई वर केली
दोन क्षण नजरानजर झाली अन
'हाक मी नाही मारली' म्हणत प्रतिबिंबानंच नजर खाली केली
----
दिसतोस उंच शांत ऐटीत डोलताना
स्वातंत्र्यदिन कधी अन गणतंत्रदिनही आहे
मज पामरास किंतु अप्रूप काय त्याचे
भाकरीच्या चंद्रकळांना मी ओळखून आहे!
----
जबरा.. शेवटच्या दोन जास्त आवडल्या.. शेवटचीने सुर्व्यांच्या 'भाकरीचा चंद्र' ची आठवण झाली.. मस्तच.
ReplyDelete"लाटांच्या आधाराने..." आवडली नि भाकरीच्या चंद्रकळा पण!
ReplyDeleteआवरा तू म्हणून घेतलंस स्वतःला पण आम्ही मात्र नाही म्हणणार!
आणि कविता करत रहा रे.
ReplyDeleteतारे मिळवण्यासाठी उड्या मारल्यास जिवापाड तर किमान चंद्राला तरी गवसणी घालशील की :)
'दोन क्षण नजरानजर झाली अन
ReplyDelete'हाक मी नाही मारली' म्हणत प्रतिबिंबानंच नजर खाली केली'
खूप सुंदर! अशा अजून किती आहेत पोतडीत?? एकदम अभिमान वगैरे वाटला. :)
शेवटच्या चार खुप आवडल्या...मस्तच....
ReplyDeleteमज पामरास किंतु अप्रूप काय त्याचे
ReplyDeleteभाकरीच्या चंद्रकळांना मी ओळखून आहे!
=d> =d>...भारीच !!
बाबा , ये क्या हो रहा है ....
ReplyDeleteबरा आहेस ना.
>>बाकी चारोळ्या भारीच
मस्तच...आवडल्या चारोळ्या... :)
ReplyDeleteफारच छान
ReplyDeleteबाबा, तू तर पेटला आहेस की रे! :) खूपच छान.
ReplyDeleteऋतू तो पानगळीचा जरी ओरबाडून गेला
दिसण्यास तो जरीही सर्वस्व घेऊनी गेला
तरी अंतरी अजूनी तो ध्येयाग्नी आहे
मी वृक्ष कालही होतो मी वृक्ष आजही आहे
ही खासच आहे. शेवटची ओळ सारे जीवन सांगून गेली.
येऊ देत अजून... :)
ऋतू तो पानगळीचा जरी ओरबाडून गेला
ReplyDeleteदिसण्यास तो जरीही सर्वस्व घेऊनी गेला
तरी अंतरी अजूनी तो ध्येयाग्नी आहे
मी वृक्ष कालही होतो मी वृक्ष आजही आहे..
खतरनाक बाबा ! ! मस्तच !!
अगदी मनाला भावल्या या ओळी!!
क्या बात है बाबा
ReplyDeleteआवडल्या
भन्नाट...काही आवरा वगैरे नाही हा..
ReplyDeleteयेऊ देत अजून...
क्या बात है... आवरा वगैरे काहिही नाहिये... उलट या काव्य-चारोळ्या प्रतिभेला आवरू नकोस... :)
ReplyDelete>>ऋतू तो पानगळीचा जरी ओरबाडून गेला
दिसण्यास तो जरीही सर्वस्व घेऊनी गेला
तरी अंतरी अजूनी तो ध्येयाग्नी आहे
मी वृक्ष कालही होतो मी वृक्ष आजही आहे
ही तर जाम आवडली मला...
2011 dedicated to poems? Seems so :-)
ReplyDeleteवेडा आणि प्रतिबिंब सगळ्यात जास्त आवडली!
ReplyDeleteहेरंबा,
ReplyDelete:) सुर्व्यांची कविता ध्यानात आली नव्हती आधी... पण कुठेतरी बॅक ऑफ माईंड असणार नक्कीच!
ओंकार,
ReplyDeleteधन्स रे...
अन >>तारे मिळवण्यासाठी उड्या मारल्यास जिवापाड तर किमान चंद्राला तरी गवसणी घालशील की
:) प्रयत्न चालूच आहेत सगळ्यांच्या मनाच्या मोठेपणामुळे!
अनघाताई,
ReplyDeleteबिलीव्ह मी...मी काल दीड तास बसलो होतो एव्हढ्या सहांसाठी..
कष्टकवी आहे मी...
तुला अभिमान वाटला ह्याचा फार आनंद झाला... :)
योगेश,
ReplyDeleteधन्यवाद भाऊ!
माऊताई,
ReplyDelete:) :)
सचिन,
ReplyDeleteधन्यवाद भावा!
सुहास,
ReplyDeleteधन्यवाद रे भाऊ!
साकेत,
ReplyDeleteब्लॉगवर स्वागत!
प्रतिक्रियेसाठी आभार! असेच भेट देत राहा!
श्रीताई,
ReplyDelete:)
ती सगळ्यांत फास्ट सुचलेली होती! :D
दीपक,
ReplyDeleteलिहून झाल्यावर मलाही छान वाटल्या त्या ओळी वाचायला...कुणावरून तरी इन्स्पायर्ड असाव्यात बहुतेक! सबकॉन्शसली.. :)
सागर,
ReplyDeleteधन्स भावा!!!
सागर कोकणे,
ReplyDeleteआभार रे मित्रा!! :)
तन्वीताई,
ReplyDelete:)
नाही आवरणार प्रतिभेला!! :D
सविताताई,
ReplyDelete:) काय ठाऊक! :D
विनायकजी,
ReplyDeleteखूप आभार! :)
दुसरी आणि शेवटची खुप खास आहे. simply superb!!!
ReplyDeleteसौरभ,
ReplyDeleteखूप धन्यवाद रे भावा!!! :)