मृत्युदाता -१०

भाग -१, भाग -२, भाग -३, भाग -४, भाग -५, भाग -६, भाग -७, भाग -८ आणि भाग -९ पासून पुढे 


"मिस्टर इंगोले?"
"येस?"
"एसीपी कोल्हे." कोल्हेनं नेहमीप्रमाणे आयडी फ्लॅश केलं.
"काय प्रॉब्लेम झालाय साहेब." इंगोले कपाळावरचा घाम पुसत म्हणाला.
"काही विशेष नाही. तुम्ही प्रणव क्षीरसागरच्या खुनातले एक संशयित आहात, म्हणून इथे आलोय." कोल्हे इंगोलेच्या ऑफिसातल्या खुर्चीत बसत म्हणाला.
"पण तुमच्याकडे पुरावे काय आहेत?" इंगोलेनं बाहेर पाहत ऑफिसचा दरवाजा लावून घेतला.
"पुरावे मिळतीलच हो. तुमचा व्हिडिओ आम्हाला सापडला आहेच आणि तुमची फायनान्शियल ऍक्टिव्हिटी संशयास्पद आहे."
"संशयास्पद काय, मी सगळी ट्रान्स्झॅक्शन्स दाखवली ना तुम्हाला?"
"होय, पण तुमच्या ओव्हरसीज अकाऊंटचं काय? त्यामध्ये तर लाखोंची ऍक्टिव्हिटी असते."
"त्याचे रेकॉर्ड्स यायला वेळ लागेल साहेब, ट्रस्ट मी. मी निर्दोष आहे."
"ह्म्म." कोल्हे इंगोलेला नीट निरखत होता, "तुमची कंपनी गेल्या काही महिन्यांत चांगलीच प्रगती करते आहे."
"तर?" इंगोलेला संभाषणाचा रोख कुठे जातोय ते कळत नव्हतं.
"अशात जर तुमचा व्हिडिओ लीक झाला, तर.."
"काय बोलताय साहेब तुम्ही?" इंगोलेच्या आवाजात कंप जाणवायला लागला.
"मी असंच म्हणतोय हो, समजा झाला तर..."
"अहो पण सगळे व्हिडिओ पोलीस कस्टडीत आहेत ना?"
"होय हो, पण शेवटी पोलिससुद्धा माणसंच असतात नाही का?" कोल्हे दात विचकत म्हणाला.
"तुम्ही मला ब्लॅकमेल करताय एसीपीसाहेब?" इंगोलेचा श्वास फुलू लागला.
"अजून तुम्हाला शंका आहे?"
".." इंगोलेच्या तोंडून शब्दही फुटत नव्हते.
"एनीवे. ते रेकॉर्ड्स माझ्याकडे पोचले की मी माझी किंमत तुम्हाला कळवेनच." असं म्हणून कोल्हे उठला.

-----


रमेशनं टेबललॅम्प चालू केला आणि बॅगेतून फाईल्सचा गठ्ठा बाहेर काढला. 'सुरूवात मंत्री बेळे-पाटलांच्या खुन्यापासून करूया.' स्वतःशीच म्हणत त्यानं पहिली फाईल उघडली.
'नाव - रतन सहदेव. विचित्र नाव आहे. आगापीछा कळत नाही. वडलांचं नाव - नाही. टिपिकल. मूळ गांव - बहुतेक छत्तीसगडमध्ये कुठेतरी. वाह! काय माहिती आहे त्याच्याबद्दल. नातेवाईक - कुणीही माहित नाही. पार्श्वभूमी - एकेकाळचा नक्षलवादी आणि त्याआधी छोटा-मोठा गुन्हेगार. पोलिसांवरच्या हल्ल्यातल्या तीन वेगवेगळ्या घटनांमध्ये आरोपी. दोन वेळा छत्तीसगडमधल्या आणि गडचिरोलीतल्या गावांमधल्या हत्याकांडामध्येही हात असल्याचा संशय. माहित असलेल्या इतर खोट्या ओळखी - एकही नाही. माहित असलेले जुने साथीदार - कल्पना दोरनाल. कल्पना दोरनाल? कुख्यात कल्पना दोरनाल? आंध्रातल्या नक्षलवादी गटाची एक प्रमुख नेता? तरीच हे सगळं इतकं गुलदस्त्यात ठेवलं गेलं. पण ह्या माणसाबद्दल काहीच माहिती कुणालाच कशी नाही.'
रमेश वेड्यासारखी फाईलची पानं उलटत होता. त्याच्यावरच्या आरोपांचे पोलिस रिपोर्ट्स होते. त्याच्या नक्षलवादी काळातला एकही फोटो कुठेही नव्हता. केवळ कधीतरी मिळालेल्या डीएनएवरून तो रतन असल्याची ओळख पटली होती. त्याचे पोलिस रेकॉर्ड्समधले फोटो होते. जुन्या खटल्यांमधल्या साक्षीदारांच्या त्याच्याविरूद्धच्या साक्षी होत्या. पण तो कधीच सापडलेला नसल्याने ते सगळे खटले धूळ खातच पडलेले होते. पण तो नक्षलवादी होण्यापूर्वीच्या त्याच्या आयुष्याबद्दल काही जणांचे अंदाज सोडल्यास काहीच नव्हतं आणि एक दिवस तो रहस्यमयरित्या नक्षलवादी गटातून गायबच झाल्याच प्रथमदर्शनी दिसत होतं. त्यानंतर त्यानं काय केलं ह्याबद्दलही काहीही माहिती नव्हती. त्यानंतर तो थेट एक दिवस केंद्रीय मंत्र्यांना मारायची सुपारी घेऊन आला आणि खून करून आत्महत्या करताना पकडला गेला. इतका विचित्र सगळा प्रवास. रमेशचं डोकं भंजाळून गेलं.
मग त्यानं रतनची तुरूंगाची फाईल समोर ओढली. ह्या फाईलमुळे राजे आणि त्यामुळे डॉ. काळेंनी प्राण गमावले. काय असेल असं ह्या फाईलमध्ये?
तो ती फाईल उघडणार एव्हढ्यात त्याचा मोबाईल वाजू लागला. रमेशनं घड्याळात पाहिलं. रात्रीचा एक वाजत होता. 'कोण असेल आत्ता?' असा विचार करत रमेशनं फोन उचलला.
"इन्स्पेक्टर रमेश?"
त्याला आवाज ओळखीचा वाटला. "हो बोलतोय."
"मी भैरवी."


-----


चालता चालताच रेखाला चक्कर आली आणि ती पडली. नरेंद्र दोन पावलं पुढे होता, तो चटकन वळून मागे आला. तिला उचलून त्यानं एका खांबाला टेकून बसवलं आणि धावतच शेजारच्या एका टपरीवरून पाणी घेऊन आला. आजूबाजूची दोन-तीन माणसं गोळा झाली होती, त्यांना जायला सांगून त्यानं तिच्या चेहर्‍यावर दोन-तीन शिंतोडे उडवले. तिनं हळूहळू डोळे उघडले.
"काय झालं ग एकदम? बरी आहेस ना?"
ती काही न बोलता उठू लागली आणि पुन्हा तोल जाऊन तशीच बसली.
"कशाला लगेच उठतेयस? बस ना दोन मिनिटं."
"हो. दोन मिनिटं बसल्यामुळे माझा सगळा स्ट्रेस लगेच जाणार आहे अरे हो पण ती दोन मिनिटं कमी झाली तर आपल्याकडे आधीच कमी असलेला वेळ अजून कमी होईल नाही." ती रागानंच म्हणाली.
त्यानं मान खाली घातली. मग एकदा तिच्याकडे पाहिलं आणि तिच्याशेजारी खाली काही न बोलता बसला. दोन-तीन मिनिटं अशीच गेली.
"बोल ना काहीतरी. झाली माझी दोन मिनिटं." आता तिचा धीर राहीना.
त्यानं फक्त परत एकदा तिच्याकडे पाहिलं.
"बोल ना आता? मी रागावलेय आता तू रागवायचं नाहीस. डोन्ट स्टील माय थंडर."
"मला काही सुचत नाही बोलायचं अशावेळेस."
"अशावेळेस म्हणजे?"
"म्हणजे जेव्हा जिच्यासोबत तुम्ही असता ती व्यक्ति रागावलेली असते आणि तुम्हाला सगळं समजत असतं तरीसुद्धा काहीही समजत नसतं."
ती त्याच्याकडे पाहत राहिली. "म्हणजे हे सगळं पूर्वीही कधी..."
"उठता येतंय का बघ तुला." तो तिचा हात धरून उठत म्हणाला, "गप्पा मारत बसण्याएव्हढा वेळ मात्र खरंच नाहीये आपल्याकडे."
तिनं तो विषय तिथंच सोडायचं ठरवलं, "आधीच ह्या सगळ्या, त्याला फोन करून जाळ्यात ओढण्याच्या प्रकरणानं डोक्याला ताप झाला होता, त्यात तो मृत मनुष्य आणि तू न जाणे कोण आहेस?" ती उठून उभं राहत म्हणाली.
"तुझा माझ्यावर विश्वास आहे की त्याच्यावर?"
"होय, जो माणूस मी मृत आहे असं सांगत येतो, तो जे सांगतो ते खरं आहे असं सांगणार्‍या तुझ्यावर माझा विश्वास आहे."
"हे बघ तो मृत नव्हता."
"ते मला पण दिसत होतं. पण मग तो बाकी जे सांगत होता ते खरं का मानायचं?"
"कारण त्याला एकच मानसिक समस्या आहे बाकी काही नाही."
"काय?"
"त्याला माईल्ड स्किझोफ्रेनिया होता, जेव्हा मी त्याला पहिल्यांदा भेटलेलो." नरेंद्र तिला आधार देत चालवत म्हणाला.
"मृत असल्याचं वाटणं हा स्किझोफ्रेनिया आहे?"
"नाही. हा त्याच्याशीच रिलेटेड भलताच आजार आहे. 'कोटार्ड डिल्युजन'"
"काय? आणि तुला कशी खात्री."
"मी त्याचा हात धरला तेव्हा त्याची पल्स चेक केली. आणि त्याच्या कोटाच्या उजव्या बाजूमागे त्याच्या शर्टावर गोळी लागल्याची खूण होती. बहुतेक ती गोळी आरपार गेली होती. आणि त्याला उजवीकडची किडनी नाहीये, त्यामुळे ती गोळी त्याला थोड्याफार रक्तपातापलिकडे काहीही डॅमेज न करता गेली. त्याच्या अशाच मानसिक रोगांमुळे त्याच्याच माणसांनी त्याला संपवायचा प्रयत्न केलाय बहुतेक आणि तो मेलाय असं त्याच्या आधीच बिकट मनोवस्थेमुळे त्याला वाटतंय."
"आणि त्याची माणसं आता त्याच्या मागे नसतील?"
"त्याला मारण्याचा प्रयत्न होऊन फार वेळ झालेला नाही. त्याची त्वचा रक्तपातामुळे पांढरी पडलीय आणि फारतर दोन दिवस न जेवल्यानं त्याचे डोळे खोल गेलेत. तो ज्यापद्धतीनं मृत असल्याचं समजून फिरतोय, तो लवकरच त्यांच्या रडारवर परत येईल."
"आणि तू त्याला असाच मरू देणार?"
"मी त्याला वाचवायचा प्रयत्न करणं व्यर्थ आहे. त्याच्या पाठीवर टारगेट रंगवलेलं आहे, मी त्याच्यासोबत राहाणं म्हणजे मी रडारवर येणं."
"आणि तुला स्वतःचा जीव महत्वाचा आहे." ती चटकन बोलून गेली आणि तिच्या लक्षात तिची चूक आली. त्यानं तिच्याकडे फक्त एक दुखावलेला कटाक्ष टाकला.
"पण त्यानं तुला शोधलं कसं?"
"बहुतेक मेल्याच्या भावनेनं त्याला माझी मदत करायला उद्युक्त केलं आणि ऍक्सिडेंटली मी त्याला दिसलो किंवा..." नरेंद्रच्या डोळ्यांतले भाव झरझर बदलले.
"किंवा काय?"
"त्यांना माहितेय मी कुठेय ते."
"मग ते आले का नाहीत तुझ्यामागे?"
"ते पण वेटिंग गेम खेळताहेत. आपण महातोला कुठे ठेवलंय हे कुणालाच माहित नाही आपण दोघे सोडता." त्यानं हळूच खिशातून एक मोबाईलसदृश उपकरण काढलं. "महातोची हार्टबीट नॉर्मल आहे, ब्लड प्रेशर ओके आहे. आणि त्यानं पाच वेळा बांधलेल्या दोरीला स्पर्श करायचा प्रयत्न करून शॉक घेतलाय. ओह डॅम.."
"काय झालं?"
"जावेद शहराच्या अगदी मुख्य भागात फिरतोय. तो एकतर पोलिसांना तरी सापडेल किंवा त्याच्या माणसांना तरी."
"हे तुला.. तू त्याच्यावर बग प्लांट केलास? म्हणजे तुला चक्क त्याची काळजी आहे?"
"वेडी आहेस का? तो माझ्याकडे येणं हा ट्रॅप नव्हता हे कन्फर्म करण्यासाठी हा बग आहे. तो मरणार आहे हे निश्चित, असा किंवा तसा. मरण्यापूर्वी त्याचा आपल्याला कितपत फायदा होऊ शकतो हे फक्त हा बग आपल्याला सांगू शकतो."
रेखा नरेंद्रकडे पाहतच राहिली.
"काय?" त्याला एकदम विचित्र वाटलं.
"किती थंड रक्ताचा आहेस तू? मला वाटतंय की मी तुला ओळखतच नाही."
"आय सरप्राईज मायसेल्फ टू. हे बघ हॉटेल आलं. नॉर्मल हो आता जरा."
"पण तू त्याच्यावर नकळत कसा काय बग प्लांट केलास?"
"माझ्या हातात कला आहे. मी बग प्लांट केलेला कुणालाच कळत नाही." तो डोळे मिचकावत म्हणाला.
"बरं बरं" आणि एकदम तिच्या डोक्यात प्रकाश पडला, "म्हणजे.. कुठे ते सांग आधी."
"ओह्ह जस्ट लेट इट बी." आणि तो चटकन गेटमध्ये शिरला.


-----


"मिसेस काळे?" रमेश अजूनही धक्क्यातून सावरला नव्हता.
"सॉरी मी इतक्या रात्री फोन केलाय, पण नक्की काय करावं कळत नव्हतं."
"काय झालं?"
"वैभवी.." तिचा आवाज थोडा थरथरू लागला.
"काय झालं तिला?"
"तिला खूप ताप आलाय. आमच्या डॉक्टरांनी आणि मी तिला हॉस्पिटलमध्ये आणलंय आणि मला खूप भीती वाटतेय."
"तुम्ही काळजी करू नका. कुठलं हॉस्पिटल?"


-----


"डोन्ट वरी साहेब. मी सगळ्या संशयित ब्लॅकमेल व्हिक्टिम्सना टोचून आलोय. लवकरच सुपारी देणारा आपल्यासमोर असेल, मग सुपारी किलरला शोधणं सोपं जाईल." कोल्हे कमिशनर सिन्नरकरांना सांगत होता.
"ह्म्म. आय होप तुमचा प्लॅन सक्सेसफुल होईल." सिन्नरकर कोरडेपणानं म्हणाले.
"येस सर."
"आणि वर्तक केसवर कितपत प्रोग्रेस?"
"आय ऍम क्लोजिंग इन ऑन इट सर."
"दहा दिवस देतो मी तुम्हाला अजून."
"ते तुम्ही ठरवणार की मंत्रीसाहेब सर?" कोल्हे कुत्सितपणे म्हणाला.
"माईंड युअर टंग एसीपी."
"सॉरी सर." कोल्हे माफीचा लवलेशही न बाळगता म्हणाला.
"त्या ब्लॅकमेलसाठी वापरलेल्या टेप्स एव्हिडन्सला आजच्या आज जमा करा. आणि यू मे गो नाऊ." सिन्नरकर तुटकपणे म्हणाले.
कोल्हे सॅल्युट मारून निघून गेला.
सिन्नरकर त्यांच्या टेबलावरचं एक पत्र पाहत होते. रियल इस्टेट बॅरन इंगोलेंकडून आलेलं ते पत्र होतं. एसीपी कोल्हे ब्लॅकमेल करत असल्याबद्दल. आता सिन्नरकरांना एक असा वजीर हवा होता जो कोल्हेला त्याच्याच डावात चेकमेट करू शकेल. 'कुठे मिळेल असा वजीर? तिवारीत तो दम नाही.'


-----


"कशी आहे आता वैभवी?" रमेशनं तिच्यासमोरच्या बाकावर बसत विचारलं.
तिनं एकदम रूमालातून डोळे वर केले. रडून डोळे लाल झाले होते.
"आता ताप वाढणं थांबलंय. आमचे फॅमिली डॉक्टर पण आत आहेत. तिला ऑब्झर्व्ह करत आहेत. तिला जोरात उचक्या येताहेत मधेच. अख्खी थरथरतेय ती. मला बघवतही नाहीये."
"तुम्ही.." रमेशला मृत व्यक्तीच्या नातेवाईकांशी बोलायची सवय होती पण अशी सिच्युएशन नवी होती. "तुम्ही स्वतःला त्रास करून घ्याल तर तिच्याकडे कोण बघेल." त्याला अजून काही सुचत नव्हतं. "मी बघून येतो थांबा. तुम्ही शांत व्हा आधी." आणि तो उठून आत गेला.
वैभवीची कंडिशन सुधरत होती. तिच्या उचक्या बंद झाल्या होत्या. ताप उतरणीला होता. रक्ततपासणीवरून नक्की निदान होणार होतं, पण फ्लूचाच अंदाज होता.
तो बाहेर आला आणि तिला सांगितलं. ती उठून धावतच आत वैभवीला पाहायला गेली.
तो चहा आणायला बाहेर गेला. तो परत आला तेव्हा ती पुन्हा तिथेच त्या खुर्चीवर बसली होती.
"कुठे गेला होतात तुम्ही?"
"चहा आणायला तुमच्यासाठी. पण तुम्ही बाहेर का आलात?"
"ती झोपलीय आता. तिच्याकडे फारवेळ पाहत राहिले तर माझीच नजर लागेल तिला." तिचे अश्रू आज आवरतच नव्हते.
"शांत व्हा. हा घ्या चहा."
"तीच माझं सर्वस्व आहे आता. तिला काही झालं तर.."
"काही होणार नाहीये तिला. बोललो मी डॉक्टरांशी, तुम्हालाही सांगितलं असेलच ना."
ती हुंदके देतच होती. त्यानं बळेच तिच्या हातात चहाचा ग्लास दिला. चहाचे दोन घोट आणि थोड्या वेळानंतर ती थोडी शांत झाली.
"सकाळी तुम्हाला ड्यूटी असेल ना? आणि मी तुम्हाला त्रास.."
"मी आता पोलिस स्टेशनात काम करत नाही. काळजी नका करू."
"मग?"
"आता मी सीबीआयमध्ये ट्रान्सफर झालोय. त्यामुळे आता माझं पोस्टिंग थोडं वेगळं आहे."
"अरे वा! पण म्हणजे कसं?"
"म्हणजे मी आता चोवीस तास ऑन ड्यूटी आहे." तो हसत म्हणाला.

 क्रमशः